Όταν ο γιος μου ήταν στην έκτη δημοτικού η δασκάλα του τότε, μια σπάνια εκπαιδευτικός έγραψε σε καθέναν από τους μαθητές της τάξης της ένα γράμμα. Τους το παρέδωσε την τελευταία ημέρα του σχολείου και τους είπε πως θα έπρεπε να το ανοίξουν στα 21α γενέθλια τους. Η κίνηση της μου φάνηκε καταπληκτική. Μου θύμισε την εποχή που εγώ ήμουν 21 και πόσο πολύ χρειαζόμουν και αναζητούσα καθοδήγηση. Πόσο με συγκινούσε τότε η ιδέα ενός εμπνευσμένου καθηγητή, περίπου σαν αυτόν του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών. Ενός larger than life χαρακτήρα σαν αυτούς που κατοικούν στα βιβλία.
Η αναζήτηση καθοδήγησης για μένα συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, στο Πανεπιστήμιο αλλά και αργότερα. Ήταν τότε, στην αίθουσα σύνταξης ενός περιοδικού που εμφανίστηκε στην ζωή μου η πρώτη μου μέντορας. Τότε ο όρος δεν ήταν ακόμα τόσο διαδεδομένος. Την έβλεπα περίπου σαν την καλή μου νεράιδα. Ήταν ευγενική, μητρική αλλά και καίρια στις συμβουλές της, κοφτερή στις παρατηρήσεις της, δίκαια αυστηρή όταν έπρεπε. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που συνάντησα και είχαν αυτόν τον πολύτιμο συνδυασμό κατανόησης και παρότρυνσης. Πολλοί ήταν απασχολημένοι με την άσκηση και συχνά κατάχρηση εξουσίας τους. Κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πως η επικριτική τους στάση και η «εποικοδομητική» τους κριτική θα σε βοηθούσαν να βελτιωθείς.
Ενηλικιώθηκα και έζησα τα πρώτα μου παραγωγικά χρόνια μια εποχή που ο κόσμος έτρεχε γρήγορα και δεν είχε ώρα για αλληλεγγύη, συμπόνοια και επιείκεια. Η ζωή ανήκε στους go getters και τα μίντια ήταν γεμάτα success stories. Οι μέντορες τότε είχαν υιοθετήσει την φιλοσοφία του δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω και για τις αποτυχίες σου έφταιγες μόνο εσύ. Έπρεπε να συμβεί μια παγκόσμια οικονομική κρίση που γκρέμισε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως και μια πανδημία που μας στέρησε ακόμη και τα πλέον δεδομένα για να θυμηθούμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως η ευαλλωτότητα, η αδυναμία, η καλοσύνη. Είναι κάπως έτσι που αξίες όπως η Ελπίδα και το Όλοι μαζί άρχισαν να εμφανίζονται σε εξώφυλλα περιοδικών μόδας αλλά και άρθρα για την σημασία του να μεγαλώνει ευγενικά και όχι επιτυχημένα παιδιά βρήκαν το δρόμο τους στις σελίδες των New York Times και του The Atlantic.
Σήμερα ο κόσμος μοιάζει πιο θηλυκός από ποτέ.
Και το μέλλον σίγουρα θα είναι γυναίκα.
Σήμερα ο κόσμος μοιάζει πιο συμπονετικός, ανθρώπινος και θηλυκός από ποτέ. Και το μέλλον σίγουρα θα είναι γυναίκα. Μια γυναίκα δυνατή, πρωτοπόρα, γενναιόδωρη, μητρική, μια ενδυναμωτική μέντορας για κάθε γυναίκα που θέλει να βρει τον δρόμο της και την φωνή της σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται. Αυτή η γυναίκα μέντορας φιλοδοξεί να γίνει το Generation Woman παρουσιάζοντας τις ιστορίες γυναικών που τόλμησαν, που έγιναν έμπνευση, που ηττήθηκαν και μετά ξανασηκώθηκαν, γυναίκες που τα καταφέρνουν σε ρόλους που δεν γράφτηκαν για αυτές, αλλά και φιλοξενώντας θέματα που βρίσκονται στην επικαιρότητα αλλά και στην καρδιά όσων απασχολούν τις γυναίκες σήμερα. Γυναίκες και κορίτσια που θέλουν να πουν σε άλλες «αφού το έκανα εγώ, σίγουρα μπορείς και εσύ» όπως η 10χρονη εφευρέτρια Gitanjali Rao που έγινε εξώφυλλο στο Time. Ή όπως η Amanda Gorman, η νεότερη ποιήτρια που απήγγειλε ποτέ σε Τελετή Ορκωμοσίας στις ΗΠΑ. Αυτές και τόσες αμέτρητες άλλες.
Ταυτόχρονα το Generation Woman φιλοδοξεί να γίνει μια φωνή που θα ενώνει τις μητέρες με τις κόρες τους, τις δασκάλες με τις μαθήτριες τους, τις καταξιωμένες επαγγελματίες με τις νεότερες, όλες τις γυναίκες μαζί. Πολλοί λένε ότι η εμπειρία δεν μεταβιβάζεται και ίσως να έχουν δίκιο αλλά τα θέματα που θα βρείτε σε αυτό το site φιλοδοξούν να γίνουν ένα γράμμα που θέλουμε να στείλουμε στις κόρες μας αλλά και ένα γράμμα στον νεότερο εαυτό μας. Μια εμψύχωση, μια ενθάρρυνση, μια επιβεβαίωση για κάθε γυναίκα νεότερη ή μεγαλύτερη.