H surfer και δασκάλα του σερφ Ελισάβετ Μαυράκη γράφει για την χαρά του να καβαλάς τα κύματα αλλά και το πως αυτά μπορούν να δυναμώσουν την αυτοπεποίθησή σου και να σε κάνουν να βρεις τον εαυτό σου.
Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο νερό με τη σανίδα μου ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Σα να βρήκα το πού ανήκω. Σαν να έκανα σερφ από πάντα. Το σερφ ήρθε σαν έρωτας με τη πρώτη ματιά. Στη Λήμνο το καλοκαίρι του 2012. Όταν πρωτοείδα την σανίδα του σερφ δεν είχα συναισθήματα, μόνο περιέργεια. Κατάλαβα τι νιώθω, κάνοντας σερφ. Με το σερφ νιώθω ότι γίνομαι κομμάτι της φύσης. Νιώθω ότι γυρίζω εκεί που ανήκω.
Ξεκινώντας, ο φόβος δεν υπήρχε. Η άγνοια κινδύνου του πρωτάρη που δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί ίσχυε και για μένα. Όσο γέμιζα εμπειρίες και ώρες μέσα στο νερό, τότε κατάλαβα ότι έχω να κάνω με ένα extreme sport στο οποίο η φύση και τα φαινόμενα της μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά από μέρα σε μέρα ακόμα και από ώρα σε ώρα. Βροχή, αέρας, ρεύματα, κύματα με μέγεθος, κύμα στα βαθιά ή στα ρηχά. Έτσι έμαθα να είμαι προσεκτική και να μετράω τις δυνάμεις μου ανάλογα με τις συνθήκες. Άλλωστε η ασφάλεια είναι το πρώτο και κύριο.
Το σερφ σε ρίχνει στα βαθιά, αλλά ποτέ δε σε αφήνει εκεί. Ακόμα και αδύναμο να σε βρει θα σου δώσει την ευκαιρία να δυναμώσεις και να βγεις στην επιφάνεια. Στο κύμα καταλαβαίνω τις διαστάσεις μου. Δεν είμαι τόσο μεγάλη όσο πιστεύω και δεν είμαι τόσο μικρή όσο πιστεύω. Είμαι τόσο μεγάλη και τόσο μικρή όσο η επιθυμία μου να πάρω το κύμα. Αυτό με δίδαξε το σερφ για τη ζωή. Είμαι τόσο μεγάλη και τόσο μικρή, όσο θέλω για να πετύχω το στόχο μου.
Επειδή οι συνθήκες στο σερφ συνέχεια αλλάζουν και το τερέν είναι ασταθές, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι. Να βρίσκεις τρόπους να ανταπεξέρχεσαι και να είσαι παρούσα στο εδώ και στο τώρα. Αυτά τα στοιχεία του νερού και του σερφ αν τα χρησιμοποιήσεις και στη ζωή, σου δίνουν μια απίστευτη εσωτερική δύναμη. Η επαφή με τη φύση και ιδιαίτερα με το υγρό στοιχείο της θάλασσας μπορεί πραγματικά να σε θεραπεύσει.
Κάθε φορά που περνούσα δυσκολίες στη ζωή μου και έμπαινα στο νερό για να κάνω σερφ ήταν σαν να έμπαινα αυτόματα σε κατάσταση διαλογισμού. Άλλοτε με κάλυπτε μια ηρεμία, άλλες φορές έβρισκα τις λύσεις ή άλλες φορές απλά άφηνα το τεράστιο βάρος που κουβαλούσα απ' τη στεριά.
Ως γυναίκα, το σερφ το έχω αντιμετωπίσει σαν να είναι μια φίλη. Σαν μια σύγχρονη, δυνατή, δυναμική γυναίκα που όπως όλες μας καταφέρνει και περνάει μέσα από τις δυσκολίες. Αυτό αισθάνομαι όταν κάνω σερφ. Και αυτό φέρνω μαζί μου απ' το σερφ όταν επιστρέφω στη στεριά.
Προσαρμοστικότητα, ετοιμότητα, δύναμη, υπομονή, επιμονή, επικοινωνία, αίσθηση μεγέθους μιας κατάστασης, αυτά μου έμαθε και αυτά μπορεί να μάθει στους νέους το σερφ. Ακόμη το σερφ μπορεί να γιατρέψει τη ψυχή μας, όταν την συντονίσουμε με το σώμα μας. Αν δεν καταφέρουμε να συντονιστούμε θα χάσουμε το κύμα. Αυτό θα απαντούσα σε όποιον με ρωτήσει γιατί αγαπώ τόσο πολύ αυτό το σπορ.
Ιδιαίτερα στα νέα κορίτσια θα έλεγα: να αγαπούν την ψυχή τους, να αγαπούν το σώμα τους και το νερό και να μη φοβηθούν τίποτα απ' αυτά τρία. Μόνο να τα σεβαστούν. Αν καταφέρω να επηρεάσω ένα νέο παιδί που ξεκινάει το σερφ, αν καταφέρω να το κάνω να αγαπήσει τη φύση, αν μπορέσω να το βοηθήσω να χτίσει χαρακτήρα μέσα από αυτό το σπορ, τότε για εμένα αυτό είναι η απόλυτη επιτυχία. Η μεγαλύτερη χαρά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μαθήτρια που είχα. Φοβόταν πολύ και ήθελε να κάνει σερφ για να αντιμετωπίσει το φόβο της. Έτσι το πήραμε απ' την αρχή και η κοπέλα αυτή γέμισε αυτοπεποίθηση. Ήταν μια πολύ όμορφη νίκη και για εμένα και για εκείνη.
Σαν δασκάλα του σερφ δεν θέλω να πιέζω τους μαθητές μου όταν φοβούνται. Εάν έχω κάποιο μαθητή που φοβάται αρχικά προσπαθώ να του μεταδώσω την ασφάλεια που χρειάζεται για να νιώσει καλύτερα. Σέβομαι τα όρια του και δεν τον πιέζω. Άλλωστε σκοπός στο σερφ είναι να περνάς καλά. Αυτός είναι και ο στόχος στα μαθήματα. Να γνωρίσουν τα παιδιά το σερφ, να έρθουν σε επαφή με τη φύση, να γυμναστούν και να βγουν με ένα τεράστιο χαμόγελο απ' το νερό.
Η σερφ σκηνή στην Αθήνα καλπάζει, ολοένα και αυξάνεται. Χρόνο με το χρόνο η Βουλιαγμένη γεμίζει από κόσμο, από νέα παιδιά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Όταν βγάζει κύμα στη πόλη μου, τρέχω σαν μικρό παιδί που πάει να παίξει στην παιδική χαρά. Η πιο όμορφη ανάμνηση, η πιο έντονη, η πιο συγκινητική ήταν όταν με πρωτοείδε η κόρη μου στη Βουλιαγμένη να κάνω σερφ και φώναζε μπράβο μαμά!
