Η Naomi Osaka, η Simone Biles και η Pamela Ware ήταν οι γυναίκες που έλαμψαν δια της "αποτυχίας" τους στους Ολυμπιακούς του Τόκιο και αποκάλυψαν την απελευθερωτική δύναμη του να μην ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες των άλλων.
Στη λήξη των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων, των Ολυμπιακών της πανδημίας, καθένας θα κρατήσει αυτό που του είναι πιο πολύτιμο. Οι ολυμπιονίκες τα μετάλλια τους. Το κοινό, το θέαμα. Οι γυναίκες και το φεμινιστικό κίνημα την πιο δίκαιη και ισότιμη μέχρι στιγμής εκπροσώπηση ανδρών-γυναικών σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η γερμανική ομάδα ρυθμικής γυμναστικής την ικανοποίηση να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του σπορ με ολόσωμες φόρμες αξιοποιώντας ένα τόσο μεγάλο αθλητικό γεγονός για την προβολή ενός σημαντικού γυναικείου ζητήματος.
Αυτό όμως που ίσως είναι πιο σημαντικό και πολύτιμο, αυτό που πέρασε -όχι ακριβώς στα ψιλά- αλλά ανάμεσα στις γραμμές της δημοσιότητας και της αρθρογραφίας ήταν το θάρρος κάποιων κορυφαίων αθλητριών -γυναικών αθλητριών- να θέσουν τα προσωπικά όρια τους. Να πουν όχι, να αφήσουν την αδυναμία και την ευαλωτότητα τους να φανεί, να ενδώσουν στην “αποτυχία”, να μην ανταποκριθούν σε προσδοκίες και standards που έθεσαν άλλοι για αυτές.
Η αρχή έγινε με την κορυφαία τενίστρια, Naomi Osaka, πριν ακόμη τους Ολυμπιακούς, στην διάρκεια του Roland Garros όταν αποφάσισε να αποχωρήσει οικειοθελώς παρά την πρόκριση της. Aιτία για την αποχώρηση της ήταν τo πρόστιμο που της επιβλήθηκε και οι απειλές για αποκλεισμό της εξαιτίας της άρνησης της να συμμετέχει στην press conference μετά την νίκη της στην πρεμιέρα της διοργάνωσης.
Συγκεκριμένα έγραψε στον λογαριασμό της στο twitter. “Πιστεύω πως το καλύτερο πράγμα που έχω να κάνω είναι να αποσυρθώ ώστε όλοι να μπορέσουν να συγκεντρωθούν στο τένις. Δεν ήθελα να προκαλέσω αναστάτωση και θα μπορούσα να είχα στείλει το μήνυμα μου πιο καθαρά. Η αλήθεια είναι ότι από το US Open του 2018 υποφέρω από μακρές περιόδους κατάθλιψης και έχω δυσκολευτεί πολύ να την αντιμετωπίσω. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι εσωστρεφής και όλοι όσοι με έχουν δει σε τουρνουά θα έχουν παρατηρήσει ότι συχνά φοράω ακουστικά για να αντιμετωπίζω το άγχος του να βρίσκομαι μεταξύ τόσων πολλών ανθρώπων. Αν και οι δημοσιογράφοι ήταν πάντα πολύ ευγενικοί μαζί μου δεν είμαι καλή στο να μιλώ δημόσια και παθαίνω τρομερό άγχος πριν μιλήσω στους δημοσιογράφους. Νιώθω τρομερή νευρικότητα να ψάχνω να βρω τις καλύτερες δυνατές απαντήσεις. Το ίδιο μου συνέβη και εδώ στο Παρίσι. Ένιωθα ευάλωτη και αγχωμένη και γι' αυτό θεώρησα καλύτερο να φροντίσω τον εαυτό μου και να αποφύγω τις press conference. Νομίζω οι κανόνες που έχουν τεθεί είναι ξεπερασμένοι. Θα αποσυρθώ για λίγο καιρό από τα γήπεδα και ίσως κάποια στιγμή, όταν η στιγμή είναι κατάλληλη συζητήσουμε πως θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα για τους αθλητές τους δημοσιογράφους και το κοινό».
Σε κείμενο της που δημοσιεύτηκε στο Time λίγες μέρες μετά την αποχώρηση της από το Roland Garros με τίτλο «It's Ok not to be Ok» η Osaka διεκδίκησε το δικαίωμα της σε ένα διάλειμμα από την δημοσιότητα χωρίς συνέπειες και κυρώσεις και χωρίς να είναι υποχρεωμένη να εκθέσει με λεπτομέρειες την κατάσταση της ψυχικής της υγείας. «Υπάρχουν στιγμές που όλοι αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις πίσω από κλειστές πόρτες. Έχω διάφορες προτάσεις για τους υπεύθυνος αλλά η πρώτη σε προτεραιότητα είναι να επιτρέπουν μερικές μέρες άδειας ασθένειας κατά τις οποίες οι αθλητές θα μπορούν να απέχουν από τα καθήκοντα της δημοσιότητας χωρίς να πρέπει να εξηγήσουν τους λόγους, όπως άλλωστε κάθε άλλος εργαζόμενος».
Στο ίδιο μήκος κύματος η υπεραθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, μέλος της αμερικανικής ομάδας και τέσσερις φορές χρυσή Ολυμπιονίκης Simone Biles αποφάσισε να αποχωρήσει και να μην αγωνιστεί στον τελικό με την ομάδα της λέγοντας πως δεν ένιωθε καλά, πως ήθελε να δώσει προτεραιότητα στην ψυχική και την σωματική της υγεία και πως δεν ήθελε να θέσει σε κίνδυνο την επίδοση της ομάδας της. Στη διάρκεια του πρώτου γύρου, η Biles δεν πραγματοποίησε το προγραμματισμένο της amanar, ένα από τα πιο δύσκολα άλματα το οποίο η Biles δεν κατάφερε να ολοκληρώσει. Όπως μοιράστηκε με τα media η Biles κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών υπέφερε από αυτό που οι αθλητές της ενόργανης αποκαλούν “the twisties”. Ένα ψυχολογικό μπλοκάρισμα που έκανε την Biles να μην καταφέρει να εκτελέσει το άλμα της. «Κυριολεκτικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το πάνω από το κάτω» έγραψε “Είναι το πιο τρελό συναίσθημα. Να μην έχεις τον παραμικρό έλεγχο πάνω στο σώμα σου».
Όπως δήλωσε η ίδια στον Τύπο αυτοί οι Ολυμπιακοί ήταν οι πλέον στρεσογόνοι λόγω των συνθηκών της πανδημίας. «Θα έπρεπε να είμαστε εδώ και να το απολαμβάνουμε αλλά δυστυχώς συχνά δεν συμβαίνει έτσι». Αναφέρθηκε μάλιστα και στην Osaka και στην ενθάρρυνση που της έδωσε η κίνηση της να ακολουθήσει το παράδειγμά της. Η απόφαση της Biles βρήκε την αμέριστη υποστήριξη του κόσμου που εξέφρασαν την στήριξη τους. «H αγάπη του κόσμου με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι πολύ περισσότερα από ότι έχω καταφέρει, από τις νίκες μου και τα μετάλλια πράγμα που δεν πίστευα μέχρι σήμερα».
Στο σερί των “ένδοξων" αποτυχιών μπορεί να προστεθεί και το αρνητικό ρεκόρ της Καναδής αθλήτριας Pamera Ware στις καταδύσεις με βαθμολογία 0,0 η οποία με ψυχραιμία δήλωσε: «Θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιονδήποτε, αλλά συνέβη σε μένα τη λάθος στιγμή. Αλλά είμαι περήφανη γιατί έχω κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να φτάσω εδώ που είμαι. Είμαι άνθρωπος και μου επιτρέπεται να κάνω λάθη. Ελπίζω ότι θα με συνηθίσετε να είμαι εδώ γύρω γιατί δεν πάω πουθενά, δεν τα παρατάω. Αυτός ο ανταγωνισμός δεν με καθορίζει και δεν θα τον αφήσω να με αποθαρρύνει ή να με νικήσει»
Σε έναν κόσμο εθισμένο στην επιτυχία, εμμονικό συχνά με την δύναμη και την ανθεκτικότητα, η αποδοχή της ήττας, της αδυναμίας, της ευαλωτότητας, της μη τελειότητας είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να εμπνευστούμε, να εμπνεύσουμε και να αισθανθούμε το υπέροχο συναίσθημα της ελευθερίας του να μην είσαι πάντα αρκετά καλός. Είναι ίσως και ο μοναδικός τρόπος να πάμε παρακάτω. Είναι ό,τι χρειαζόμαστε περισσότερο αυτήν την εποχή. Μια εποχή γεμάτη στρες, αβεβαιότητα και καταστροφή παντού γύρω μας. Πολύ περισσότερο από τις νίκες, τα μετάλλια, τη δύναμη και την αντοχή, την ανθεκτικότητα με κάθε κόστος που συχνά ο αθλητισμός απαιτεί, είναι να ακούσουμε τα θέλω μας, τον εαυτό μας, τις αντοχές μας, τα προσωπικά μας όρια. Πρέπει κανείς να υπολογίζει τι και πόσο θέλει να θυσιάσει και αν αντέχει το κόστος. Αν ένα μετάλλιο, μια πρόκριση, η φήμη και τα χρήματα που μπορεί να φέρει ο πρωταθλητισμός αξίζουν το ρίσκο της ψυχικής ή της σωματικής του υγείας. Το μήνυμα της Naomi, της Simone και της Pamela είναι πιο δυνατό και πολύτιμο από αυτό που θα έστελναν περήφανες στο πιο ψηλό βάθρο να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους. Γιατί Its ok not to be ok.