Tο έργο της Βελγίδας καλλιτέχνη Edith Dekyndt κάνει τον γύρο του κόσμου και γίνεται viral συμβολίζοντας ιδανικά τον αγώνα των γυναικών του Ιράν.
Η οργή για τον θάνατο της 22χρονης Mahsa Amini ξεσπάει με διαδηλώσεις μέσα και έξω από το Ιράν αλλά και με συγκινητικά και επιδραστικά σκίτσα.
Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν που δεν δίστασε να ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου μια γυναίκα γιατί δεν φορούσε σωστά την χιτζάμπ της θυμίζει την θέση της γυναίκας σε πολλές μεριές του πλανήτη και προκαλεί θυμό, αγανάκτηση αλλά και την υποστήριξη ανδρών και γυναικών για την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Το διαδίκτυο κατακλύστηκε από τα βίντεο γυναικών (αλλά και ανδρών) που κόβουν τα μαλλιά τους ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό έρχεται το βραβευμένο στις Κάννες, Περσέπολις, η ταινία animation της Marjane Satrapi που μιλά για το πως ένα κορίτσι μεγαλώνει στην διάρκεια της Ισλαμικής Επανάστασης. 44 χρόνια μετά το καθεστώς αυτό συνεχίζει να δείχνει το βίαιο και αναχρονιστικό πρόσωπο του.
Βλέποντας κανείς φωτογραφίες από το Ιράν πριν την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 δεν μπορεί να πιστέψει το τότε και το τώρα των γυναικών εκεί.
Όλες θυμόμαστε την δημοσιότητα και το ενδιαφέρον για την κυκλοφορία του εξαιρετικού βιβλίου «Διαβάζοντας την Λολίτα στην Τεχεράνη» της Ιρανής Αζάρ Ναφίσι το 2004. Σε αυτό η Ναφίσι καταγράφει τις μυστικές συναντήσεις που είχε κάθε Πέμπτη στο σπίτι της με εφτά πρώην φοιτήτριες της στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης μεταξύ 1995 και 1997 για να διαβάσουν από φωτοτυπίες και να συζητήσουν απαγορευμένα από το καθεστώς βιβλία όπως τα «Περηφάνια και Προκατάληψη», «Ντέιζι Μίλερ», «Μαντάμ Μποβαρί», «Λολίτα». Οι «απόγονοι» αυτών των γυναικών αυτές τις μέρες πλημμυρισμένες από οργή καίνε τα χιτζάμπ τους, κόβουν τα μαλλιά τους και βγαίνουν στους δρόμους για να καταγγείλουν ένα καταπιεστικό καθεστώς και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.
Mέρος αυτής της μαχητικότητας είχε από καιρό καλλιεργηθεί χάρη σε μια ιδέα που είχε η αυτοεξόριστη στις Η.ΠΑ Ιρανή δημοσιογράφος Masih Alinejad αλλά κυρίως από το θάρρος και την τόλμη πολλών Ιρανών γυναικών. H Masih μέσω των social media ενθάρρυνε Ιρανές γυναίκες να καταγράφουν τους εαυτούς τους σε βίντεο χωρίς χιτζάμπ και να τις στέλνουν το υλικό. Στην συνέχεια εκείνη ανέβαζε τα βίντεο στους λογαριασμούς της στα social media θέλοντας να πλήξει ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της γυναικείας καταπίεσης αλλά και του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν.
Oι λογαριασμοί της Masih Alinejad έχουν παραπάνω από 10 εκατομμύρια followers, οι περισσότερες από τις οποίες είναι γυναίκες που ζουν στο Ιράν και έτσι με αυτή της την ιδέα η Alinejad έδωσε την δυνατότητα και σε άλλες γυναίκες να δουν την γενναιότητα και την αμφισβήτηση στον καταπιεστικό κανόνα της χιτζαμπ που έδειξαν πολλές από τις συμπατριώτισσες τους. Άλλωστε όπως η ιστορία αποδεικνύει είτε πρόκειται για την ανάγνωση της Λολίτα του Ναμπόκοφ είτε για το το κάψιμο της μαντίλας η γενναιότητα και η αμφισβήτηση είναι πολύ συχνά μεταδοτικές. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια πρώτη σπίθα.