Ένα σεμινάριο για την επιχειρηματικότητα

To πρόγραμμα The business of food ανοίγει νέους ορίζοντες για τις νέες γυναίκες εκπαιδεύοντας τες να ανοίξουν την δική τους μικρή επιχείρηση τροφίμων. Γιατί η γνώση είναι δύναμη.

Δεν υπάρχει ισχυρότερο τονωτικό της αυτοπεποίθησης για μια γυναίκα από το να ανοίξει την δική της επιχείρηση, ανεξάρτητα από το είδος ή το μέγεθός της. Η αίσθηση της ανεξαρτησίας, της προοπτικής, κάθε νέο skill που αποκτάς, κάθε μικρό πράγμα που σε φέρνει πιο κοντά στον στόχο σου, είναι ένα boost αυτοπεποίθησης, σιγουριάς και ικανοποίησης. Αυτό γνώριζε από πρώτο χέρι η Μελίνα Ταπραντζή που έχοντας δημιουργήσει την δική της βραβευμένη κοινωνική επιχείρηση, την Wise Greece, που προωθεί προϊόντα μικρών Ελλήνων παραγωγών στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, θέλησε να μοιραστεί αυτήν την αίσθηση και να δώσει αυτήν την ευκαιρία και σε άλλες γυναίκες μέσα από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα The business of food που υλοποιείται στα πλαίσια του Active Citizens Fund. «Θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο γύρω από το τρόφιμο και την επιχειρηματικότητα που θα προσφέρει γνώσεις και δεξιότητες σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, ώστε να αποκτήσουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα για εκείνους και την οικογένειά τους» εξηγεί η Μελίνα Ταπραντζή.

Το 69% των συμμετεχόντων στα σεμινάρια «The business of food», όπως σημειώνει είναι γυναίκες. «Πρόκειται για απλές, καθημερινές γυναίκες που μαγειρεύουν και φτιάχνουν χειροποίητα προϊόντα στην κουζίνα του σπιτιού τους με αγνές πρώτες ύλες χωρίς συντηρητικά. Έχουν στα χέρια τους ένα μοναδικό προϊόν, με εξαιρετική γεύση και ποιότητα αλλά δεν γνωρίζουν ούτε πώς να το προωθήσουν, ούτε πως και πού θα βρουν τα κατάλληλα δίκτυα. Επιπλέον συχνά οι νέες ή οι άνεργες γυναίκες, διστάζουν να ενταχθούν στον τομέα της επιχειρηματικότητας και στον αγροδιατροφικό χώρο γιατί πιστεύουν ότι δεν έχουν τις γνώσεις, τις σπουδές, τις επαφές ή είναι αδύνατο να βρουν κεφάλαιο για να το κάνουν. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει η WiseGreece με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα “The Business of Food για να δείξουμε ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο».

Μελίνα Ταπραντζή

Είναι όντως η επιχειρηματικότητα μέσο ενδυνάμωσης ρωτώ την Μελίνα Ταπραντζή. «Το “The business of food” ξεκινά με την ενδυνάμωση! Στα σεμινάριά μας, η Ελπίδα Κόκκοτα από τη Mexoxo, που δουλεύει εδώ και χρόνια πάνω στην ενδυνάμωση των γυναικών, ξεκινά με το σεμινάριο «Πώς θα ξεπεράσουμε τους φόβους μας και θα κάνουμε το επόμενο βήμα». Επιπλέον οι επιτυχημένοι παραγωγοί που φιλοξενούμε -σίγουρα πάντα μέσα σε αυτούς και γυναίκες- λειτουργούν σαν πρότυπο για τις συμμετέχουσες, αφού βλέπουν ότι αν τα κατάφερε ακόμα μία «γυναίκα της διπλανής πόρτας» τότε σίγουρα μπορούν και εκείνες» εξηγεί.

Ελπίδα Κόκκοτα

Η οργάνωση Mexoxo που συμμετέχει στο πρόγραμμα έχει στηρίξει πάνω από 6500 γυναίκες στο να πραγματοποιήσουν τους στόχους και τα όνειρα τους. Ο ρόλος της ιδρύτριας της οργάνωσης Ελπίδας Κόκκοτα στο πρόγραμμα είναι να διευκολύνει τις συμμετέχουσες να αναγνωρίσουν τα ταλέντα τους και να αγκαλιάσουν όλους τους φόβους που τις σταματούν από το να κάνουν το πρώτο βήμα προς την εκπλήρωση των ονείρων τους. «Να τις εμπνεύσω να δουν τον στόχο και να βρουν το κουράγιο να φτάσουν εκεί. Να γίνουν ανθεκτικές στο όχι και να δοκιμάσουν ξανά και ξανά. Γιατί όσες προκλήσεις και να βρεθούν μπροστά σου όταν κάνεις αυτό που αγαπάς μόνο τότε είσαι ευτυχισμένη» μου εξηγεί. Την ρωτώ ποιo είναι το μυστικό της εμψύχωσης και της ενδυνάμωσης. «Οι Ελληνίδες όπως τις έχω χαρακτηρίσει πολλές φορές είναι “σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας” και μπορούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν ένα σημαντικό αποτύπωμα για τις ίδιες και για την κοινωνία. Η τύχη είναι με τις τολμηρές!».

Τι είναι όμως αυτό τελικά που κρατά τις γυναίκες πίσω και τι μπορεί να γίνει για αυτό; «Είναι γεγονός ότι μία γυναίκα επιχειρηματίας αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες από ότι ένας άνδρας» αναφέρει η Μελίνα Ταπραντζή. Και συνεχίζει «Άλλες προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες, άλλες τις δημιουργούμε και εμείς οι ίδιες στον εαυτό μας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει η απαιτούμενη υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον, ώστε να κάνει η γυναίκα αυτό το βήμα. Πιστεύω από την άλλη ότι οι φοβίες, οι ανησυχίες και τα ρίσκα είναι κοινά σε όλους τους επιχειρηματίες και εργαζόμενους ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας. Σε επίπεδο θεσμών γίνονται σίγουρα περισσότερα από ότι πριν 10 χρόνια, αλλά και πάλι έχουμε μεγάλο δρόμο να διανύσουμε. Σημαντικό όμως είναι, ότι πλέον αυτά τα ζητήματα συζητούνται ανοιχτά και ότι υπάρχει μία κουλτούρα αλληλουποστήριξης ανάμεσα στις γυναίκες που ίσως είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη που μπορούμε να αφήσουμε για τις επόμενες γενιές». Για την Ελπίδα Κόκκοτα αυτό που συχνά κρατά τις γυναίκες πίσω είναι ο φόβος της επιτυχίας... «Οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι έχουμε την δυνατότητα να επιτύχουμε γιατί για όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια μεγαλώσαμε προσπαθώντας να είμαστε αρεστές στους άλλους. Φοβόμαστε πως η επιτυχία μας θα αλλάξει την δυναμική των σχέσεών μας με τους γονείς, τον σύντροφο τα παιδιά μας και γενικότερα τον κοινωνικό μας κύκλο. Συνεπώς οι γυναίκες δεν καλούνται απλά να γίνουν αποτελεσματικές επιχειρηματίες και επαγγελματίες αλλά και να αλλάξουν μέρος των επίκτητων πεποιθήσεων τους που έχουν γίνει κομμάτι του DNA τους. Στο The business of Food προσπαθούμε να τις ενισχύουμε και στα δύο. Τις μαθαίνουμε να δημιουργούν το επιχειρηματικό τους πλάνο μέσω του εργαλείου Business Model Canvas αλλά και πραγματοποιούμε μια εισαγωγή στο σύστημα ενδυνάμωσης Break Your Ceiling με στόχο να γνωρίσουν και να κατανοήσουν πέντε βασικά βήματα που θα τις βοηθήσουν να αγκαλιάσουν τον φόβο και να τολμήσουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα».

Χάιντι Λαζάνη

Αναπόσπαστο κομμάτι της επιχειρηματικότητας είναι η επικοινωνία και το marketing την οποία στο πρόγραμμα The business of food έχει αναλάβει η Χάιντι Λαζάνη, ιδρύτρια της Bespoke Communications. «Μιλάμε στους συμμετέχοντες για την αξία του story telling και την μεγάλη δύναμη του σωστού packaging. Τους βοηθούμε να αναπτύξουν τη δική τους μοναδική ιστορία που θα κάνει ξεχωριστή και γνωστή τη δική τους διαδρομή και θα προσελκύσει το αγοραστικό κοινό. Επίσης τους αναλύουμε τις προτιμήσεις του καταναλωτή και τη δύναμη που έχει μια ιδιαίτερη συσκευασία στο ράφι καθώς πάνω από το 52% των καταναλωτών δεν διστάζει να αγοράσει ένα πιο ακριβό προϊόν εξαιτίας της συσκευασίας του».

Μία πρωτοβουλία σαν το Business of Food δεν θα μπορούσε όμως παρά να έχει ιστορίες επιτυχίας. Όπως αυτή της Ανδρονίκης που παρακολούθησε το σεμινάριο The business of food στην Δράμα. Έπειτα από την συμμετοχή της έχει λάβει πάνω από 20 ώρες εκπαίδευσης και mentoring αλλά σημαντικές ευκαιρίες δικτύωσης με στόχο να ενισχυθεί η οικονομική ανάπτυξη της ίδιας αλλά και της συνεταιριστικής επιχείρησης που διατηρεί με 5 ακόμα γυναίκες, την Ηλιοδώρα με παραδοσιακά χειροποίητα ζυμαρικά και καλλυντικά. «Η κοινωνική αλλαγή για εμάς στην Mexoxo λειτουργεί σε κύκλους που αποτελούνται από ανθρώπους που έχουν κοινό όραμα. Έναν τέτοιο κύκλο έχουμε δημιουργήσει μαζί με την Μελίνα και την Wise Greece». Την εμπειρία της από το πρόγραμμα περιγράφει μια από τις συμμετέχουσες του προγράμματος, η Ελένη Ντoυντουνάκη από την Κρήτη, η οποία παράγει γλυκίσματα χωρίς ζάχαρη. «Εδώ και 3 χρόνια είμαι σε ένα δίκτυο αγροτών με κρητικά προϊόντα. Από εκεί ανακάλυψα και την Wise Greece. Η ομάδα μου και εγώ μαζί ,παρακολουθούσαμε ήδη σεμινάρια επί δυο χρόνια ,στο Ηράκλειο προκειμένου να παράγουμε ασφαλή και υγιεινά προϊόντα κάτω υπό την καθοδήγηση του πανεπιστημίου της Κρήτης με την πιστοποίηση του ΕΦΕΤ. Είμαι άνθρωπος που ψάχνει και μου αρέσει να ενημερώνομαι διαρκώς. Βρήκα το σεμινάριο της Wise Greece πολύ χρήσιμο Οι ομιλητές και οι εκπαιδευτές σε βγάζουν από αδιέξοδα, σου δίνουν ιδέες αλλά και έμπρακτες λύσεις. Ταυτόχρονα έχεις την δυνατότητα να επικοινωνήσεις με σημαντικούς και έμπειρους ανθρώπους από το χώρο της παραγωγής και της πώλησης. Το σημαντικό ήταν ότι βρεθήκαμε έστω και διαδικτυακά με ανθρώπους με κοινές αγωνίες και φόβους. Είχαμε την άνεση και την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και να οραματιστούμε όλοι μαζί. Έβλεπες ότι υπήρχε θέληση αλλά μας έλειπαν βασικά εργαλεία για να ξεκινήσουμε τα πρώτα μας επαγγελματικά βήματα. Το πρόγραμμα ‘The business of food’’ μας πρόσφερε βελτίωση των προϊόντων μας, καλύτερες πωλήσεις και επιχειρηματική ενδυνάμωση».

Το πρόγραμμα υλοποιείται υπό την Αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων. Περισσότερες πληροφορίες στο www.wisegreece.com

Τι με έμαθαν τα 10km του Αυθεντικού Μαραθωνίου

Ή αλλιώς πως ανακάλυψα πως ένας αγώνας δρόμου μοιάζει πολύ με τον αγώνα που δίνει κανείς κυνηγώντας τους προσωπικούς του στόχους.

Βρίσκεσαι σε ένα από τα τελευταία block του αγώνα. Η ώρα της εκκίνησης πλησιάζει και ο χρόνος της αναμονής κάνει το μυαλό σου να σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου. Κάποιοι προθερμαίνονται, κάποιοι συνοδεύουν τους δικούς τους, ακούς τις συζητήσεις στις παρέες. Αυτή η ώρα πριν από την εκκίνηση μοιάζει να είναι η πιο δύσκολη της διαδρομής. Η απόσταση σου φαίνεται βουνό. Σκέφτεσαι πως δεν θα τα καταφέρεις. Φοβάσαι πως δεν θα μπορέσεις να φτάσεις στο τέλος. Ξέρεις, το έχεις διαβάσει, το λένε οι πιο πεπειραμένοι αθλητές πως δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να σκέφτεσαι την απόσταση. Πρέπει να συγκεντρώνεσαι στο τώρα. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα.

Στα μεγάφωνα ακούγεται ο εκφωνητής να σε εμψυχώνει. «Μπράβο σου. Μπράβο σου που είσαι εδώ. Και μόνο που συμμετέχεις είσαι νικητής». Ο κόσμος που είναι συγκεντρωμένος στα γύρω πεζοδρόμια χειροκροτά. Βηματίζεις αργά προς την θέση εκκίνησης προσέχοντας να πατάς την ειδική σήμανση της τήρησης των αποστάσεων. Οι κανόνες. Η μουσική δυναμώνει. Νιώθεις να παίρνεις δύναμη. Ο αργός βηματισμός σου μοιάζει με ένα δυναμικό powerwalk πάνω σε μια φανταστική πασαρέλα ψυχικής ενδυνάμωσης. Ναι θα τα καταφέρεις. Γιατί όχι; Ακούς την αντίστροφη μέτρηση για την εκκίνηση. Φύγαμε! Δεξιά και αριστερά σου δρομείς σε προσπερνούν, τρέχουν γρήγορα, πολύ γρηγορότερα από εσένα. Μην αποθαρρύνεσαι. Μην αποπροσανατολίζεσαι. Κράτα το ρυθμό σου. Έχεις τον στόχο σου. Έχεις 90 ολόκληρα λεπτά να τον φτάσεις. 90 λεπτά μέχρι την γραμμή τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο. Δεν έχει σημασία ο χρόνος. Ας είσαι και η τελευταία. Αρκεί να τερματίσεις μέσα στον χρόνο. Χαμηλός ο πήχυς; Ϊσως. Αλλά είναι ο δικός σου. Αν τρέξεις γρηγορότερα από όσο μπορείς, μπορεί να κουραστείς νωρίς και αυτό να σου στοιχίσει. Ϊσως και να το δοκιμάσεις λίγο αργότερα. Όταν θα είσαι πιο σίγουρη για τις δυνάμεις σου. Κράτα ρυθμό. Κράτα το στόχο.

Δεξιά στην Χαριλάου Τρικούπη. Πάλι δεξιά στην Ακαδημίας. Ανηφόρα. Το ήξερες ότι θα έχει ανηφόρες. Πάντα έχει. Θέλει λίγο υπομονή η ανηφόρα και μετά πάλι ο δρόμος στρώνει. Αρκεί να μην τα παρατήσεις. Μην τα παρατάς. Μπορείς. Λίγο ακόμη, λίγο ακόμη θέλει. Έφτασες στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ακούγονται μουσικές. Μέσα στο πλήθος το βλέμμα σου αναζητά τον δρομέα του block σου που είχες σημείο αναφοράς, τον δικό σου αυτοσχέδιο «λαγό» για να κρατάς τον ρυθμό σου. Άραγε να έχει φύγει πολλά μέτρα μπροστά; Να έχει μείνει πίσω; Τι σημασία έχει; Προχώρα. Είπαμε είναι ο δικός σου αγώνας. Εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και ο χρόνος που σου απομένει. Παρατηρείς κάποιους δίπλα σου που περπατούν αντί να τρέχουν. Είδες, είσαι καλή! Το πήγες μέχρι εδώ χωρίς να σταματήσεις. Δεν είσαι η αποτυχία που φαντάζεσαι. Δεν θα τερματίσεις τελευταία. Τις σκέψεις σου διακόπτουν τα τύμπανα που ακούγονται δίπλα σου. Ο ρυθμός σου ανεβάζει τους παλμούς και σε εμψυχώνει. Μέγαρο Μουσικής, Μαβίλη. Στο μυαλό σου έρχονται στιγμιότυπα από την ζωή σου. Άνθρωποι που έμεναν εδώ, συναντήσεις που έκανες, πόνοι, χαρές, μωρά που γεννήθηκαν, αγαπημένα πρόσωπα που αρρώστησαν και έφυγαν. Η ζωή σου σε φλας.

Επιστρέφεις και πάλι στο τώρα. Συγκεντρώνεσαι στα βήματα σου. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα. Λίγο πριν το Ερρίκος Ντυνάν προσπερνάς ένα σημείο με δυνατή μουσική και ανθρώπους που ζητωκραυγάζουν. Έχεις φτάσει στη μέση της διαδρομής και νιώθεις τους παλμούς σου να ανεβαίνουν. Μια δυσφορία σε κατακλύζει, το στομάχι σου ανακατεύεται. Ωχ όχι! Όχι από τώρα! Αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Για τις δυνάμεις σου, για τον εαυτό σου. Όχι δεν μπορεί. Το έχεις ξανακάνει. Έχεις φτάσει ξανά μέχρι και τα 9χλμ. Δεν μπορεί, όχι από τώρα είναι πολύ νωρίς ακόμη. Λοιπόν άκου τι θα κάνεις. Θα κόψεις λίγο ταχύτητα, θα περπατήσεις για λίγο και θα συνέλθεις. Μια ιδέα, στο μυαλό σου είναι. Τριακόσια μέτρα παρακάτω, ήδη νιώθεις καλύτερα. «Πάμε δυνατά, πάμε παιδιά» ακούς δίπλα σου. Ναι οκ πάμε δυνατά, λες στον εαυτό σου. Πάνω στην ώρα δύο γνώριμα αγαπημένα πρόσωπα στην άκρη του πεζοδρομίου σου φωνάζουν. «Έλα Λουκία!Μπράβο» « Έλα Θεία!» . Ψηλά το κεφάλι, ανέβασε ρυθμό, σε κοιτάνε, χαμογέλα σαν να το έχεις, συνέχισε. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα.

Σε λίγο μπροστά σου απλώνεται η νυχτερινή Αθήνα, όμορφη γοητευτική, με άδειους φωτισμένους δρόμους. Αριστερά σου το Χίλτον, με την άκρη του ματιού σου προλαβαίνεις να δεις το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης. Οι δυνάμεις σου αρχίζουν να σε εγκαταλείπουν αλλά σε λίγο φτάνεις στην γωνία της Ηρώδου Αττικού. Είσαι πια στην τελική ευθεία. Απόλαυσε την αίσθηση του να είσαι τόσο κοντά στο στόχο σου. Τελευταία στροφή πριν την είσοδο του Σταδίου και οι δυνατοί προβολείς πέφτουν επάνω σου. Σε μια μεγάλη οθόνη παρακολουθείς τον εαυτό σου να τρέχει, σαν πρωταγωνιστής σε κινηματογραφική ταινία ή σαν σε στιγμιότυπο μιας μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης στην οποία είσαι πρωταθλητής. Μπαίνεις στο Στάδιο. Στα μεγάφωνα ο εκφωνητής σε παροτρύνει να μοιραστείς το hashtag I am authentic και να γράψεις τι σε κάνει αυθεντικό. Καλή ερώτηση. Food for thought. Ίσως το να θέτεις τους δικούς σου προσωπικούς στόχους και να τους κυνηγάς; Ναι μάλλον αυτό. Δεν έχεις φτάσει ακόμη στον τερματισμό, αλλά είσαι σίγουρη πως τα έχεις ήδη καταφέρει. Τερματίζεις. Το χρονόμετρο γράφει 1.08.13. Τα κατάφερες. Χαλαρώνεις, απολαμβάνεις, νιώθεις ικανοποίηση, νιώθεις καλά μέσα στο σώμα σου, νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Μέχρι τον επόμενο αγώνα.

Η ήρεμη δύναμη της Αγγελικής Κοσμοπούλου

Αληθινή μέντορας και μια γυναίκα που γνωρίζει τι σημαίνει επαγγελματική αλλαγή, η Εκτελεστική Διευθύντρια του Κοινωφελούς Ιδρύματος Α. Κ Λασκαρίδη, Αγγελική Κοσμοπούλου, μιλά για την αξία του να μιλάμε για τις αποτυχίες μας και να προχωράμε μπροστά.

Γνώρισα την Αγγελική Κοσμοπούλου μέσω πανδημίας. Όταν η προσωπική επαφή ήταν αδύνατη και απαγορευμένη. Την γνώρισα διαδικτυακά παρακολουθώντας μερικές από τις εμπνευσμένες ομιλίες της σε πάνελ αφιερωμένα άλλοτε στην ισότητα και την γυναικεία ενδυνάμωση και άλλοτε στις βραβευμένες δράσεις για την μείωση πλαστικού που συντονίζει από την θέση της Εκτελεστικής Διευθύντριας του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη. Παρακολουθώντας την κανείς να μιλάει καταλαβαίνεις ποια είναι η αληθινή στόφα μιας μέντορα αλλά και μιας επιδραστικής γυναίκας. Είναι δυναμική και ταυτόχρονα ήρεμη, είναι σίγουρη αλλά και δεν φοβάται να δείξει ευάλωτη. Μιλάει για τα επιτεύγματα της αλλά και δεν διστάζει να εξομολογηθεί πως υπάρχουν στιγμές που αυτοαμφισβητείται. Πάνω απ΄ όλα όμως δεν φοβάται να μιλήσει για τις αποτυχίες της.

Η αποτυχία είναι ένα θέμα που η Αγγελική Κοσμοπούλου επιμένει να επαναφέρει χωρίς φόβο σε κάθε ομιλία και παρέμβαση της ξανά και ξανά. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πιο εμπνευσμένος τρόπος να ενδυναμώσεις τις άλλες γυναίκες και πιο σίγουρος δρόμος προς την επίτευξη των στόχων μας από το να μιλάμε για την αποτυχία. Η ίδια άλλωστε είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα επανεκκίνησης και επαγγελματικής αλλαγής διάγοντας ήδη την τρίτη κατά σειρά καριέρα της . Με σπουδές Αρχαιολογίας και μεταπτυχιακό (ΜΑ) και διδακτορικό τίτλο (PhD) στην Κλασική Αρχαιολογία από το Bryn Mawr College η Αγγελική Κοσμοπούλου αρχικά ασχολήθηκε με την πολιτιστική διαχείριση στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και στο Μέγαρο Μουσικής ενώ ταυτόχρονα έκανε επιστημονική έρευνα και δίδαξε στο πανεπιστήμιο. Στην συνέχεια στράφηκε στην επικοινωνία ιδρύοντας τη δική της εταιρία επικοινωνίας μέσα από την οποία συνεργάστηκε με πολυεθνικές εταιρίες, μικρές επιχειρήσεις και οργανισμούς του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα.

Όταν ο χώρος της επικοινωνίας και η επιχείρησή της δυσκολεύτηκαν σημαντικά, χρειάστηκε να επαναπροσανατολίσει την καριέρα της για ακόμη μια φορά και σήμερα να κατέχει τον ρόλο της Εκτελεστικής Διευθύντριας στο Κοινωφελές Ίδρυμα Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη προωθώντας δράσεις με έμφαση στη βιωσιμότητα και την κλιματική αλλαγή . Παράλληλα είναι μέντορας στους οργανισμούς γυναικείας ενδυνάμωσης Women on Top και Women Act ενώ αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν την επικοινωνία, την πολιτική και το τρέξιμο που είναι το μεγάλο της πάθος έχοντας διανύσει πάνω από 60.000 χιλιόμετρα στην πορεία της σαν Μαραθωνοδρόμος. Το Generation Woman μίλησε μαζί της για την πορεία της, για τις δυσκολίες που συνάντησε αλλά και τι θα συμβούλευε τις νέες γυναίκες σήμερα.

Πώς μια αρχαιολόγος βρέθηκε στον τομέα της επικοινωνίας;

Η αρχαιολογία ήταν αυτό που ήθελα να σπουδάσω. Χάρηκα τις σπουδές, την έρευνα και, για λίγο, τη διδασκαλία, όμως ένιωθα ότι κάποια στιγμή θα μου έλειπε η επαφή με τη σύγχρονη ζωή. Η μαγεία της μελέτης του παρελθόντος είναι το «χάσιμο» σε έναν γοητευτικό κόσμο που συχνά σε απομακρύνει από το σημερινό γίγνεσθαι. Κατά κάποιον τρόπο, αποφάσισα αυτήν τη στροφή για να συνδεθώ με τη ζωή και τον ρυθμό της.

Έχετε εμπειρία από πολλά διαφορετικά επαγγελματικά περιβάλλοντα. Ποια είναι η θέση της γυναίκας σήμερα στην εργασία. Θα σπάσει η γυάλινη οροφή και πως;

Η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει αρκετές αλλαγές, τόσο στο πλαίσιο όσο και στις αντιλήψεις όλων μας, όμως χρειάζονται πολλά ακόμα για να μιλάμε για μια ισότιμη συνθήκη. Είμαστε ακόμα στη φάση που η γυναικεία παρουσία σε κάποια επαγγέλματα είναι τόσο σπάνια που σχολιάζεται – όπως συμβαίνει με μια γυναίκα οδηγό στο μετρό ή μια πιλότο αεροπλάνου. Υπάρχουν ακόμα «αντρικά» και «γυναικεία» επαγγέλματα, όπως και ένα αντιληπτό «όριο» για το πόσο ψηλά μπορεί ή χρειάζεται να φτάσει μια γυναίκα. Ακούμε φράσεις όπως «γιατί θέλεις την προαγωγή» ή «ποιος μαγειρεύει στα παιδιά όσο ταξιδεύεις». Βήματα γίνονται, αδιαμφισβήτητα, αλλά η διαδρομή είναι μεγάλη και τα πράγματα αλλάζουν με έναν ρυθμό που σε κάποιες από εμάς μοιάζει απελπιστικά αργός.

Tι είχατε για πυξίδα στην ζωή σας;

Με καθοδήγησαν δύο πράγματα: η διάθεση να ακούω αληθινά τον εαυτό μου, ακόμα κι όταν δεν μου άρεσε αυτό που άκουγα, και η επιθυμία να κάνω κάτι με τη ζωή που μου χαρίστηκε, να μην αφήσω τον χρόνο να χαθεί. Αυτή η στάση ζωής, την οποία κάποιοι φίλοι τη βρίσκουν υπερβολική, πάντοτε με έσπρωχνε μπροστά.

Πώς βρίσκει κανείς τον δρόμο του στην ζωή; Tι χρειάζεται τελικά; Βιβλία, ταξίδια, σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού;

Για εμένα, το πιο καθοριστικό στοιχείο ήταν οι ιστορίες. Ιστορίες που διάβασα σε βιβλία ή είδα στο σινεμά, αλλά και ιστορίες που αφηγήθηκαν άνθρωποι στο περιβάλλον μου ή λίγο πιο έξω. Οι ιστορίες μας βοηθούν να φανταστούμε πώς αλλιώς θα μπορούσαν να συμβούν τα πράγματα και να δούμε τη θέση μας στη ζωή, να φανταστούμε διαφορετικούς ρόλους. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι ενεργά με την αφήγηση.

Πώς αντιμετωπίζετε τους φόβους σας;

Από μικρή φοβόμουν τις αλλαγές, όμως σε αυτές χρωστώ τα πιο πολύτιμά μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο φόβος αντιμετωπίζεται μόνον με έναν τρόπο: με το να κάνεις αυτό που φοβάσαι. Δεν είναι πάντοτε εφικτό και σίγουρα είναι πιο εύκολο να το λες από το να το κάνεις. Όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τα διατρέξεις τον φόβο για να φτάσεις στους στόχους σου.

Tι κάνατε τις στιγμές που αμφιβάλατε για τον εαυτό σας, που σας εγκατέλειπε η πίστη σας ή η αυτοπεποίθησή σας;

Προσπαθούσα να τροφοδοτήσω τη σκέψη μου με όσα επιχειρήματα μπορούσα να αντλήσω από τη λογική μου, ή από την ιστορία μου. Να θυμηθώ στιγμές από το παρελθόν που τα κατάφερα και να αποκωδικοποιήσω εκείνα τα στοιχεία που με βοήθησαν. Γενικά, δουλεύω πολύ με μολύβι και χαρτί. Γράφω ημερολόγιο καθημερινά, απαντώ ερωτήσεις που μου θέτω, με «εκπαιδεύω» να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στη σκέψη μου.

Τι θα λέγατε στον νεότερο εαυτό σας;

Θα με συμβούλευα τρία πράγματα. Να μην δίνω τόση σημασία στη γνώμη των άλλων. Να μην θέλω να με αγαπούν και να με αποδέχονται όλοι (είναι μεγάλη παγίδα η ανάγκη μας για αποδοχή). Και, τέλος, να μην αμφισβητώ τις ικανότητές μου, βάζοντας η ίδια όριο στο πόσο μπορώ να προχωρήσω.

Ποια είναι τα εφόδια που χρειάζεται να δώσουμε στα νέα κορίτσια;

Το πιο σημαντικό είναι, πιστεύω, κάτι που υπερβαίνει τις δεξιότητες: η αίσθηση της δυνατότητας. Η διαρκής υπενθύμιση πως κάθε κορίτσι μπορεί να αμφισβητεί στερεότυπα, να ξεπερνά δυσκολίες και να διεκδικεί όνειρα.

Ποια είναι τα αιτήματα των νέων γυναικών που συναντάται σαν μέντορας στο Women on Top αλλά και στο Womentors; Έχετε κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες mentees σας να μας μεταφέρετε;

Η ανασφάλεια, η διαχείριση της αλλαγής, ο φόβος της αποτυχίας και τα καινούργια ξεκινήματα είναι τα θέματα που μπαίνουν συχνότερα στο τραπέζι. Είναι ενδιαφέρον ότι συχνά μπαίνουν από γυναίκες που μοιάζουν να μην τις τρομάζει τίποτα.

Τι κρατάει σήμερα τις γυναίκες πίσω κατά τη γνώμη σας;

Αυτό που συχνά βασανίζει τις γυναίκες είναι η αυτοαμφισβήτηση. Το ερώτημα αν είναι καλές, ικανές. Είναι ένα στοιχείο που επηρεάζει τις γυναίκες οριζοντίως, ανεξάρτητα από την ηλικία, το επάγγελμα ή τις καταβολές τους. Μας δείχνει τι χρειάζεται να δουλέψουμε περισσότερο.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τον χώρο της γυναικείας ενδυνάμωσης;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν στις προθέσεις μου να ασχοληθώ με την ενδυνάμωση γυναικών. Η πρόσκληση σε μια συζήτηση άνοιξε τον δρόμο. Αυτό που με κρατά στον χώρο είναι η πραγματική ανάγκη που υπάρχει στο να μοιραστούμε την εμπειρία και τις ιστορίες μας. «Να καταργήσουμε τη μοναξιά μας», όπως λέει ο ποιητής. Όταν μοιραζόμαστε την εμπειρία μας, συμβαίνει κάτι μαγικό: παίρνουμε και δίνουμε δύναμη ταυτοχρόνως.

Σε ένα τέτοιο τραπέζι είχατε μιλήσει για την αποτυχία; Πως θα την αποδεχτούμε και θα πάψουμε να την φοβόμαστε;

Η αποτυχία είναι ένα από τα «αγαπημένα» μου θέματα. Στην Ελλάδα δεν μιλάμε για τις δυσκολίες, πολύ περισσότερο για τις αποτυχίες μας. Προσπαθούμε να τις κρύβουμε, επειδή φοβόμαστε το στίγμα τους. Όμως οι αποτυχίες είναι πηγή δύναμης, αν μπορέσει κανείς να τις οριοθετήσει και να εφαρμόσει όσα έμαθε από αυτές. Αν ξορκίσουμε την αποτυχία, μιλώντας για αυτήν, δυναμώνουμε τον εαυτό μας και επηρεάζουμε θετικά τους άλλους. Πηγαίνουμε από το πλην στο συν.

Κάνουμε καλά όταν λέμε στις γυναίκες πως μπορούν να συνδυάσουν καριέρα και οικογένεια; Ισχυει για όλες τις κοινωνικές, οικονομικές τάξεις αυτό; Μήπως τις στέλνουμε σε μια αρένα όπου δεν γνωρίζουν τι τις περιμένει;

Είναι αλήθεια ότι δεν θα έπρεπε να γενικεύουμε. Οι παραινέσεις μας για συμμετοχή δεν ισχύουν με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο ρυθμό για όλες τις γυναίκες. Αναγκαστικά περνούν μέσα από το προσωπικό φίλτρο της κάθε μίας: επιδιώξεις, συνθήκες, περιορισμούς. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να επιμένουμε να μιλάμε για τη δυνατότητα, να δείχνουμε έναν άλλο κόσμο. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει θετικά, σαν φάρος, ακόμα κι όταν το κοινό μας εκ πρώτης δεν μπορεί να το καταλάβει.

Εσείς προσωπικά πως αντιμετωπίζετε την πρόκληση της ισορροπίας της οικογένειας και της επαγγελματικής ζωής;

Είναι μια διαρκής άσκηση ισορροπιών, μια μάχη στην οποία συχνά δεν νιώθω αρκετή. Τα προσωπικά «θέλω» προσκρούουν στα «θέλω» της οικογένειας και στα «πρέπει» της ζωής, στο σύνολο των ρόλων μιας εργαζόμενης γυναίκας και μητέρας. Φανταστείτε την κλασική εικόνα μιας «ζογκλέρ» με πολλές μπάλες στα χέρια, στην προσπάθεια να μην πέσουν στο έδαφος. Τίποτα δεν είναι στατικό. Χρειάζεται διαρκώς να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τις προτεραιότητές μου και να αναζητώ ισορροπίες. Συχνά τα καταφέρνω.

H βιωσιμότητα έχει μπει πια στο λεξιλόγιο μας. Η δράση του Ιδρύματος Αθανασίου Λασκαρίδη για την εξάλειψη του πλαστικού είναι ευρεία και συνεχής. Που βρίσκεται η κατάσταση σήμερα; Είστε αισιόδοξη σε σχέση με το μέλλον του πλανήτη;

Η βιωσιμότητα μάς απασχολεί πλέον, κι αυτό σημαίνει ότι έχουμε διανύσει κάποια απόσταση, όμως ο δρόμος που χρειάζεται να καλύψουμε παραμένει μακρύς. Τον φαντάζομαι σαν έναν μονόδρομο τον οποίο όλοι, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουμε. Δεν είμαι αισιόδοξη, όμως βλέπω τα βήματα που έχουν γίνει.

Τι θα λέγατε σε μια mentee σας που θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματα σας;

Θα έλεγα αυτό που καθημερινά λέω στον εαυτό μου: «Μπορείς να τα καταφέρεις. Προχώρα!».