Ή αλλιώς πως ανακάλυψα πως ένας αγώνας δρόμου μοιάζει πολύ με τον αγώνα που δίνει κανείς κυνηγώντας τους προσωπικούς του στόχους.
Βρίσκεσαι σε ένα από τα τελευταία block του αγώνα. Η ώρα της εκκίνησης πλησιάζει και ο χρόνος της αναμονής κάνει το μυαλό σου να σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου. Κάποιοι προθερμαίνονται, κάποιοι συνοδεύουν τους δικούς τους, ακούς τις συζητήσεις στις παρέες. Αυτή η ώρα πριν από την εκκίνηση μοιάζει να είναι η πιο δύσκολη της διαδρομής. Η απόσταση σου φαίνεται βουνό. Σκέφτεσαι πως δεν θα τα καταφέρεις. Φοβάσαι πως δεν θα μπορέσεις να φτάσεις στο τέλος. Ξέρεις, το έχεις διαβάσει, το λένε οι πιο πεπειραμένοι αθλητές πως δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να σκέφτεσαι την απόσταση. Πρέπει να συγκεντρώνεσαι στο τώρα. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα.
Στα μεγάφωνα ακούγεται ο εκφωνητής να σε εμψυχώνει. «Μπράβο σου. Μπράβο σου που είσαι εδώ. Και μόνο που συμμετέχεις είσαι νικητής». Ο κόσμος που είναι συγκεντρωμένος στα γύρω πεζοδρόμια χειροκροτά. Βηματίζεις αργά προς την θέση εκκίνησης προσέχοντας να πατάς την ειδική σήμανση της τήρησης των αποστάσεων. Οι κανόνες. Η μουσική δυναμώνει. Νιώθεις να παίρνεις δύναμη. Ο αργός βηματισμός σου μοιάζει με ένα δυναμικό powerwalk πάνω σε μια φανταστική πασαρέλα ψυχικής ενδυνάμωσης. Ναι θα τα καταφέρεις. Γιατί όχι; Ακούς την αντίστροφη μέτρηση για την εκκίνηση. Φύγαμε! Δεξιά και αριστερά σου δρομείς σε προσπερνούν, τρέχουν γρήγορα, πολύ γρηγορότερα από εσένα. Μην αποθαρρύνεσαι. Μην αποπροσανατολίζεσαι. Κράτα το ρυθμό σου. Έχεις τον στόχο σου. Έχεις 90 ολόκληρα λεπτά να τον φτάσεις. 90 λεπτά μέχρι την γραμμή τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο. Δεν έχει σημασία ο χρόνος. Ας είσαι και η τελευταία. Αρκεί να τερματίσεις μέσα στον χρόνο. Χαμηλός ο πήχυς; Ϊσως. Αλλά είναι ο δικός σου. Αν τρέξεις γρηγορότερα από όσο μπορείς, μπορεί να κουραστείς νωρίς και αυτό να σου στοιχίσει. Ϊσως και να το δοκιμάσεις λίγο αργότερα. Όταν θα είσαι πιο σίγουρη για τις δυνάμεις σου. Κράτα ρυθμό. Κράτα το στόχο.
Δεξιά στην Χαριλάου Τρικούπη. Πάλι δεξιά στην Ακαδημίας. Ανηφόρα. Το ήξερες ότι θα έχει ανηφόρες. Πάντα έχει. Θέλει λίγο υπομονή η ανηφόρα και μετά πάλι ο δρόμος στρώνει. Αρκεί να μην τα παρατήσεις. Μην τα παρατάς. Μπορείς. Λίγο ακόμη, λίγο ακόμη θέλει. Έφτασες στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ακούγονται μουσικές. Μέσα στο πλήθος το βλέμμα σου αναζητά τον δρομέα του block σου που είχες σημείο αναφοράς, τον δικό σου αυτοσχέδιο «λαγό» για να κρατάς τον ρυθμό σου. Άραγε να έχει φύγει πολλά μέτρα μπροστά; Να έχει μείνει πίσω; Τι σημασία έχει; Προχώρα. Είπαμε είναι ο δικός σου αγώνας. Εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και ο χρόνος που σου απομένει. Παρατηρείς κάποιους δίπλα σου που περπατούν αντί να τρέχουν. Είδες, είσαι καλή! Το πήγες μέχρι εδώ χωρίς να σταματήσεις. Δεν είσαι η αποτυχία που φαντάζεσαι. Δεν θα τερματίσεις τελευταία. Τις σκέψεις σου διακόπτουν τα τύμπανα που ακούγονται δίπλα σου. Ο ρυθμός σου ανεβάζει τους παλμούς και σε εμψυχώνει. Μέγαρο Μουσικής, Μαβίλη. Στο μυαλό σου έρχονται στιγμιότυπα από την ζωή σου. Άνθρωποι που έμεναν εδώ, συναντήσεις που έκανες, πόνοι, χαρές, μωρά που γεννήθηκαν, αγαπημένα πρόσωπα που αρρώστησαν και έφυγαν. Η ζωή σου σε φλας.
Επιστρέφεις και πάλι στο τώρα. Συγκεντρώνεσαι στα βήματα σου. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα. Λίγο πριν το Ερρίκος Ντυνάν προσπερνάς ένα σημείο με δυνατή μουσική και ανθρώπους που ζητωκραυγάζουν. Έχεις φτάσει στη μέση της διαδρομής και νιώθεις τους παλμούς σου να ανεβαίνουν. Μια δυσφορία σε κατακλύζει, το στομάχι σου ανακατεύεται. Ωχ όχι! Όχι από τώρα! Αρχίζεις να αμφιβάλλεις. Για τις δυνάμεις σου, για τον εαυτό σου. Όχι δεν μπορεί. Το έχεις ξανακάνει. Έχεις φτάσει ξανά μέχρι και τα 9χλμ. Δεν μπορεί, όχι από τώρα είναι πολύ νωρίς ακόμη. Λοιπόν άκου τι θα κάνεις. Θα κόψεις λίγο ταχύτητα, θα περπατήσεις για λίγο και θα συνέλθεις. Μια ιδέα, στο μυαλό σου είναι. Τριακόσια μέτρα παρακάτω, ήδη νιώθεις καλύτερα. «Πάμε δυνατά, πάμε παιδιά» ακούς δίπλα σου. Ναι οκ πάμε δυνατά, λες στον εαυτό σου. Πάνω στην ώρα δύο γνώριμα αγαπημένα πρόσωπα στην άκρη του πεζοδρομίου σου φωνάζουν. «Έλα Λουκία!Μπράβο» « Έλα Θεία!» . Ψηλά το κεφάλι, ανέβασε ρυθμό, σε κοιτάνε, χαμογέλα σαν να το έχεις, συνέχισε. Βήμα, βήμα και ένα ακόμη βήμα.
Σε λίγο μπροστά σου απλώνεται η νυχτερινή Αθήνα, όμορφη γοητευτική, με άδειους φωτισμένους δρόμους. Αριστερά σου το Χίλτον, με την άκρη του ματιού σου προλαβαίνεις να δεις το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης. Οι δυνάμεις σου αρχίζουν να σε εγκαταλείπουν αλλά σε λίγο φτάνεις στην γωνία της Ηρώδου Αττικού. Είσαι πια στην τελική ευθεία. Απόλαυσε την αίσθηση του να είσαι τόσο κοντά στο στόχο σου. Τελευταία στροφή πριν την είσοδο του Σταδίου και οι δυνατοί προβολείς πέφτουν επάνω σου. Σε μια μεγάλη οθόνη παρακολουθείς τον εαυτό σου να τρέχει, σαν πρωταγωνιστής σε κινηματογραφική ταινία ή σαν σε στιγμιότυπο μιας μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης στην οποία είσαι πρωταθλητής. Μπαίνεις στο Στάδιο. Στα μεγάφωνα ο εκφωνητής σε παροτρύνει να μοιραστείς το hashtag I am authentic και να γράψεις τι σε κάνει αυθεντικό. Καλή ερώτηση. Food for thought. Ίσως το να θέτεις τους δικούς σου προσωπικούς στόχους και να τους κυνηγάς; Ναι μάλλον αυτό. Δεν έχεις φτάσει ακόμη στον τερματισμό, αλλά είσαι σίγουρη πως τα έχεις ήδη καταφέρει. Τερματίζεις. Το χρονόμετρο γράφει 1.08.13. Τα κατάφερες. Χαλαρώνεις, απολαμβάνεις, νιώθεις ικανοποίηση, νιώθεις καλά μέσα στο σώμα σου, νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Μέχρι τον επόμενο αγώνα.