Η Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών είναι η κατάλληλη αφορμή για να δούμε το Maid, ένα ταξίδι μυθοπλασίας στον δυστοπικά και οδυνηρά πραγματικό κόσμο της ενδοοικογενειακής βίας.
Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα ή αν έπρεπε να το δει. Η ιστορία μιας πολλά υποσχόμενης νεαρής γυναίκας από προβληματική οικογένεια που παντρεύεται και αποκτά πολύ νωρίς παιδί με βίαιο αλκοολικό σύζυγο. Όχι ακριβώς το σενάριο σειράς και ζωής που θα ήθελα να μοιραστώ με την 12χρονη κόρη μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να μάθει τόσο νωρίς ότι στον έρωτα τα πράγματα μπορούν να πάνε τόσο λάθος. Μήπως τρομάξει, πληγωθεί, χάσει την αθωότητα της. Ή μήπως τελικά ήταν το μήνυμα που έπρεπε να πάρει; Τι σημαίνει να αφήνεις μια υποτροφία για να παντρευτείς και να κάνεις παιδί τόσο νωρίς; Άλλα κυρίως το τι σημαίνουν οι δυνατές απειλητικές φωνές, οι γροθιές που σκάνε στο τοίχο δίπλα σου, τα σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα. Πως είναι το αδιάψευστο σημάδι πως θα έπρεπε να φύγει αμέσως. Εκείνη την στιγμή. Χωρίς καμιά ενοχή και δικαιολογία. Όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας. Με ό,τι μέσο, με όσα χρήματα.
Η κόρη μου λάτρεψε την σειρά. Παρακολούθησε με ανησυχία και αγωνία αλλά με σταθερή αισιοδοξία κάθε περιπέτεια αυτής της νεαρής μητέρας που ακολούθησε με θάρρος το ένστικτό της να τρέξει μακριά μαζί με την κόρη της από τον κακοποιητικό άνδρα της. Την γραφειοκρατία της πρόνοιας, την αδιαφορία της οικογένειας της, την σκληρή και άχαρη δουλειά, την συνεχή έλλειψη χρημάτων, τα μικρά χαμόγελα της τύχης και τις απανωτές κακοτυχίες, σίγουρη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά. «Μαμά μην στεναχωριέσαι στο τέλος θα τα καταφέρει».
Και τα κατάφερε. Κατάφερε να δει καθαρά. Να μην νιώσει ενοχές. Να μην βρει δικαιολογίες. Να μην μπερδευτεί από τα αντικρουόμενα σημάδια. Γιατί αυτό που πάνω από όλα κατάφερε να δείξει το Maid, όπως άλλωστε και η συγκλονιστική ταινία μικρού μήκους που δημιούργησε ο Κέντρο Διοτίμα και η Lacta με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών είναι πως ο κακοποιητικός σύντροφος δεν είναι (πάντα) ένα τέρας με δόντια και νύχια σουβλερά. Είναι αυτός που όταν δεν σου φωνάζει ότι είσαι ηλίθια και δεν σπάει πράγματα, σου λέει ότι σε αγαπάει, ότι σε θέλει μόνο για εκείνον, ότι θέλει να είστε καλά, ζητά συγγνώμη, σου λέει ότι ήταν πολύ κουρασμένος, ότι έχει προβλήματα στη δουλειά, ότι είστε αδελφές ψυχές, φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Και ήταν αυτό ακριβώς που θα έπρεπε κάποια στιγμή να εξηγήσω στην κόρη μου αλλά ευτυχώς υπήρξε το Maid να το κάνει , με τον μαγικό τρόπο που η καλή μυθοπλασία καταφέρνει, μιας και δεν νομίζω πως ποτέ θα έβρισκα τα λόγια, την σωστή περιγραφή, τα κατάλληλα παραδείγματα.
Άλλοτε βυθισμένη στην απελπισία και άλλοτε στο δικό της προσωπικό happy place, σε μια ήρεμη λίμνη με το χρυσό φως του ηλιοβασιλέματος να κοιτά τον απέραντο ουρανό ξαπλωμένη επάνω στο κανό της, η ηρωίδα του Maid πάντοτε μαζί με την μικρή της κόρη βιώνει ένα δυνατό συναισθηματικό roller coaster στην πορεία της από την κακοποίηση, στην ελευθερία. Όπως όλες οι αληθινές γυναίκες εκεί έξω που κατάφεραν να φύγουν και αυτήν την στιγμή βρίσκονται σε ένα ασφαλές μέρος με τα παιδιά τους. Όπως είχαν σχεδιάσει να κάνουν αλλά δεν πρόλαβαν οι 13 γυναίκες που μέσα στο 2021 έχασαν την ζωή τους πέφτοντας θύματα γυναικοκτονίας. Όπως εκατοντάδες γυναίκες που βιώνουν τον τρόμο, τον πόνο και την αμφιβολία, ακόμη παγιδευμένες σε κακοποιητικές σχέσεις και σχεδιάζουν κάθε στιγμή της ημέρας τους την απόδραση τους μέσα στο μυαλό τους. Καθισμένες απέναντι μας στο μετρό, περιμένοντας μπροστά μας στην ουρά στο supermarket. Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουν να φύγουν όσο ακόμη μπορούν.