Το διάσημο μοντέλο συγκέντρωσε γράμματα από όλο τον κόσμο για τα ορφανά της Αιτής και ταξίδεψε μέχρι εκεί για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ "Letters to Haiti".
Είναι 13 Ιανουαρίου του 2010. Το διάσημο μοντέλο Coco Rocha έχει μόλις επιστρέψει από το Μόντρεαλ και βρίσκεται στο αεροδρόμιο JFK. H Εβδομάδα Μόδας πλησιάζει και εκείνη δεν σταματά να στέλνει επαγγελματικά sms από το κινητό της. Η φωνή του newscaster στην οθόνη της αίθουσας του αεροδρομίου τραβά την προσοχή της Κοκό. Εκείνη δεν το ξέρει ακόμη αλλά αυτή η στιγμή θα είναι από εκείνες που αλλάζουν την ζωή ενός ανθρώπου. Ή περισσότερων. Ένας σεισμός 7,3 Ρίχτερ έχει χτυπήσει την Αιτή και έχει προκαλέσει ολοκληρωτική καταστροφή. Συντρίμμια, νεκροί και τραυματίες πλημμυρίζουν την οθόνη. «Τηλεφώνησα αμέσως στο αγόρι μου, τον Τζέιμς. Του είπα πώς έπρεπε να κάνουμε οπωσδήποτε κάτι αμέσως. H δουλειά μπορούσε να περιμένει. Έπρεπε να βρω αμέσως τρόπο να βοηθήσω».
Η Κοκό αναζητά οργανώσεις στην Νέα Υόρκη που να έχουν ευαισθητοποιηθεί στο πρόβλημα και ενώνει τις δυνάμεις με την μη κυβερνητική οργάνωση LakayPam στην Νέα Υόρκη. Μαζί οργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για να συγκεντρώσουν χρήματα. «Πηγαίναμε πολύ καλά, αλλά είχα την αίσθηση πως δεν ήταν αρκετό. Ένιωθα πολύ μακριά από τους ανθρώπους και τα παιδιά της Αιτής. Έπρεπε να τους δω. Έτσι μαζί με τον Τζέιμς αρχίσαμε να οργανώνουμε το ταξίδι μας». Η Κόκο ζήτησε στην στενή της φίλη και μοντέλο Μπεχάτι Πρινσλού να γίνει η φωτογράφος της αποστολής. Ο σκηνοθέτης Γκίλμπερτ Λι με τον οπερατέρ του Μπεν που είχαν κινηματογραφήσει το φιλμ του γάμου της Κοκό και του Τζέιμς θα πήγαιναν επίσης μαζί τους για να καταγράψουν το ταξίδι. Η Κοκό αρχίζει να συγκεντρώνει παιχνίδια για τα παιδιά αλλά καθώς τα κοιτάζει δεν της μοιάζουν αρκετά. «Σκέφτηκα πως είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα. Και τότε μου ήρθε η ιδέα για τα γράμματα. Θα χρησιμοποιούσα το blog μου για να συγκεντρώσω γράμματα από όλο τον κόσμο που θα απευθύνονταν σε αυτά τα παιδιά για να μεταφέρουν λίγες λέξεις ελπίδας και συμπαραστασης.
Δεν πρόλαβα να το ποστάρω και γράμματα από όλα τα σημεία του πλανήτη άρχισαν να πλημμυρίζουν το διαμέρισμά μου στην Νέα Υόρκη. Την τελευταία εβδομάδα πριν το ταξίδι πέρασα τα περισσότερα βράδια μου να διαβάζω και να μεταφράζω τα γράμματα στα γαλλικά ώστε να μπορέσουν τα παιδιά της Αιτής να τα διαβάσουν. Δεν θα ξεχάσω τα γράμματα των παιδιών ενός γαλλόφωνου σχολείου στον Καναδά. Τα περισσότερα ήταν πολύ μικρά, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Όλα έγραφαν το όνομα και την τάξη τους. Πόσα αδέρφια έχουν, πόσο πολύ θα ήθελαν ένα σκύλο, το αγαπημένο τους χρώμα. Τα περισσότερα έγραφαν στα παιδιά της Αιτής ότι τα σκέφτονται και πως όλα θα πάνε καλά. Ήταν όλα τους αξιολάτρευτα. Από τα γράμματα ξεχώρισα και το εξαιρετικά συγκινητικό γράμμα της θείας μου Ρόζμαρι. Ήταν πάντα μια από τις αγαπημένες μου pen pal». «Το προηγούμενο βράδυ καθόμουν στο κρεβάτι μου μουδιασμένη. Δεν ήξερα τι να περιμένω ούτε πώς να προετοιμάσω τον εαυτό μου ψυχικά ή σωματικά».
Στις 23 Ιανουαρίου 2011 η Κόκο, ο Τζέιμς, η Μπεχάτι, ο Γκίλμπερτ, ο Μπεν και ο ατζέντης της Κοκό, Μίκι προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του Port-au-Prince. «Από ψηλά έμοιαζε σαν τροπικός παράδεισος: παραλίες, γαλάζια θάλασσα, πράσινο και μακριά η πόλη. Από κοντά αυτό που έμοιαζε οικισμό με ήταν χιλιάδες σκηνές η μία δίπλα στην άλλη. Επικρατεί το απόλυτο χάος. Το αεροδρόμιο είναι γκρεμισμένο. Η κυκλοφορία στους δρόμους δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα. Εκεί που κάποτε βρίσκονταν ένα όμορφο πάρκο τώρα στοιβάζονται σκηνές που προσφέρουν πρόχειρη στέγη σε εκατοντάδες κόσμου. Παντού μυρίζουν τα σκουπίδια. Μια μητέρα κάνει μπάνιο το παιδί της στο πεζοδρόμιο». Την επόμενη μέρα η ομάδα επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις ενός ορφανοτροφείου που συστεγάζεται με ένα σχολείο. Αντιγράφω από το blog της Κοκό. «Πολλά παιδιά έχουν φτάσει το τελευταίο διάστημα στο ορφανοτροφείο εξαιτίας των πολλών βιασμών που ακολούθησαν στο χάος της καταστροφής. Τα μισά κοιμούνται. Κάποια παίζουν ήσυχα αλλά ένα δεν σταματά να κλαίει. Μου εξηγούν πως έχει φτάσει σήμερα και δεν καταλαβαίνει ακόμη τι του συμβαίνει. Κανείς δεν τον κρατά αγκαλιά και έχει ένα έκζεμα σε όλο του το σώμα. Προσπαθώ να τον παρηγορήσω περνώντας τα δάχτυλά μου μέσα στα δικά του. Είναι συγκλονιστικό να τον βλέπεις να υποφέρει τόσο μόνος».
Έξω στο προαύλιο οι μαθητές του σχολείου έχουν σχολάσει και παίζουν. Η Κοκό και η Μπεχάτι μπαίνουν στο παιχνίδι. Στο βίντεο τις παρακολουθώ να γελούν και να διασκεδάζουν και αναρωτιέμαι τι να περνά εκείνη την στιγμή από το μυαλό τους. Η δυστυχία αυτών των παιδιών ή η χαρά τους. «Φυσικά και δεν μπορούσα παρά να νιώσω θλίψη για αυτά που είχαν περάσει. Φαινόντουσαν όμως τόσο χαρούμενα και αισιόδοξα. Είχαν τόσο κέφι που ήταν μεταδοτικό. Άλλωστε επρόκειτο για παιδιά που ελάμβαναν σωστή φροντίδα από ανθρώπους που νοιάζονταν για αυτά» μου εξηγεί. Σε λίγη ώρα η ομάδα βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά σε ένα άλλο ορφανοτροφείο να μοιράζει αεροπλανάκια, γιο-γιο, μπάλες, σετ ζωγραφικής και αυτοκόλλητα. Οι άνδρες της παρέας δεν χάνουν ευκαιρία να πετάξουν τα αεροπλανάκια μαζί με τα αγόρια. Τα κορίτσια δεν βλέπουν την ώρα να χρωματίσουν με τις μπογιές. Μόλις καταλαβαίνουν ότι μπορούν να κρατήσουν τα παιχνίδια, η χαρά τους δεν περιγράφεται. Πίσω στο σχολείο στο Port au Prince έχει έρθει η ώρα για τα γράμματα. «Είχαμε πάρει μαζί μας έναν χάρτη για να τους εξηγήσουμε πως αυτά τα γράμματα έχουν φτάσει από όλο τον κόσμο. Τα πιο μικρά δεν καταλάβαιναν την ιδέα του pen pal αλλά απολάμβαναν την διαδικασία. Τα πιο μεγάλα άρχισαν να διαβάζουν και να δείχνουν τα γράμματα ενθουσιασμένα το ένα στο άλλο. Βλέποντας αυτήν την εικόνα κατάλαβα πόσο άξιζαν όλες αυτές οι ώρες που πέρασα να τα μεταφράσω»