Score a Goal: Ένα πρόγραμμα για το ποδόσφαιρο γυναικών

Πώς μπορεί το ποδόσφαιρο να ενδυναμώσει γυναίκες και νεαρά κορίτσια; Δύο Αμερικανίδες αστέρες του ποδοσφαίρου, η Tara Koleski και η Jennifer Grubb βρέθηκαν στην Ελλάδα για να αποδείξουν πως ο αθλητισμός μπορεί να προωθήσει την ισότητα και την συμπερίληψη.

H Tara Koleski Courtesy: Αθηνά Λέκκα/instagram:athinale

Πριν λίγες μέρες βρέθηκαν στην Ελλάδα δύο Αμερικανίδες αστέρες του ποδοσφαίρου, η Tara Koleski και η Jennifer Grubb. Ο λόγος της επίσκεψή τους ήταν το πρόγραμμα Score A Goal που διοργάνωσε η Athens Comics Library και η Πρεσβεία των Η.Π.Α με στόχο τη γυναικεία ενδυνάμωση και την άρση των αποκλεισμών στον αθλητισμό.

Οι δύο γυναίκες με μεγάλη εμπειρία τόσο αγωνιστικά όσο και από προπονητικές θέσεις ήταν τα κατάλληλα πρότυπα για να εμπνεύσουν τα νέα κορίτσια να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Στην διάρκεια της παραμονής τους επισκέφθηκαν δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, προπονητικά camp και συλλόγους νέους ενώ είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και με οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών που αξιοποιούν το ποδόσφαιρο ως μέσο κοινωνικής ανάπτυξης Επιπλέον συνομίλησαν με ομάδες ποδοσφαίρου γυναικών και νέων και είχαν την ευκαιρία να μεταφέρουν την εμπειρία και την τεχνογνωσία τους στο ελληνικό κοινό μέσα από εργαστήρια, ομιλίες και προπονητικές επιδείξεις ενώ συμμετείχαν και σε ένα φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα.

Στιγμιότυπο από τον φιλικό αγώνα ποδοσφαίρου στα πλαίσια του Score A Goal Courtesy: Αθηνά Λέκκα/instagram:athinale

«Είμαστε ενθουσιασμένοι να έχουμε την Tara και την Jennifer στην Ελλάδα» δήλωσε η η μορφωτική ακόλουθος της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Shanna Dietz Surendra που συνδιοργάνωσε το πρόγραμμα. «Με αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε πως ο αθλητισμός μπορεί να προωθήσει τις αρχές της συμπερίληψης, της διαφορετικότητας, της ισότητας και της προσβασιμότητας που είναι έννοιες κλειδιά σε ό,τι η αμερικανική κυβέρνηση κάνει. Ο αθλητισμός με αυτόν τον τρόπο γίνεται ένας μικρόκοσμος που αντικατοπτρίζει το τι συμβαίνει στην κοινωνία και τα μαθήματα που μας δίνει μπορούμε να τα εφαρμόσουμε και σε τομείς πέρα από τον αθλητισμό». Όσο βρίσκονταν στην Ελλάδα το Generation Woman συνάντησε τις δύο αθλήτριες και προπονήτριες για να μιλήσει μαζί τους για το γυναικείο ποδόσφαιρο, τις προκλήσεις και τις διακρίσεις σε αυτό αλλά και με ποιον τρόπο μπορεί να ενδυναμώσει τις γυναίκες και τα νέα κορίτσια.

Γιατί οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στο ποδόσφαιρο;

Tara Koleski: Υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες για τις γυναίκες. Στην Ελλάδα ακόμη και στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Δεν υπάρχουν αρκετές γυναίκες παίκτριες. Οι γυναίκες ξεκινούν σε μια πιο μεγάλη ηλικία. Από την άλλη υπάρχουν και χώρες που έχουν αγκαλιάσει το γυναικείο ποδόσφαιρο, έχουν αφιερώσει σε αυτό χρήμα και ενέργεια και τα πάνε πολύ καλά. Νομίζω ότι η κατάσταση συνεχώς βελτιώνεται αλλά υπάρχει ανάγκη να δημιουργούμε συνεχώς προγράμματα και νέες ευκαιρίες. Στην Αριζόνα στο πρόγραμμα ποδοσφαίρου για τους νέους έχουμε 50.000 παιδιά από τα οποία 25.000 είναι κορίτσια. Είναι ένα πολύ καλό ποσοστό. Το μόνο αρνητικό είναι ότι το ποσοστό των κοριτσιών που εγκαταλείπουν το άθλημα είναι μεγαλύτερο απ' ότι στα αγόρια.

Tara Koleski (στη μέση) Jennifer Grubb (δεξιά) Courtesy: Αθηνά Λέκκα/instagram:athinale

Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι το ποδόσφαιρο ενδυναμώνει τα κορίτσια;

Jennifer Grubb: Πολλά από αυτά που μας μαθαίνει το ποδόσφαιρο είναι δεξιότητες που μπορούμε να αξιοποιήσουμε και σε άλλους τομείς της ζωής μας. Συνεπώς δεν είναι μόνο το άθλημα αυτό καθ' εαυτό αλλά η εμπιστοσύνη που καλλιεργείται, το ομαδικό πνεύμα, η αυτοπεποίθηση. Σας ειδικός στην ψυχική υγεία ξέρω πως η αυτοπεποίθηση πηγάζει από τρία πράγματα. Από την αυτογνωσία, από την γνώση των ικανοτήτων μας και από την αυτοεκτίμηση. Όλα αυτά καλλιεργούνται στον αθλητισμό. Και όλα αυτά είναι δεξιότητες που είναι απαραίτητες στην ζωή μας.

Tara Koleski

T.K: Οι δεξιότητες που σου χαρίζει ο αθλητισμός δεν σε αναπτύσσουν μόνο σαν άνθρωπο αλλά σε βοηθούν να γίνεις και ένας καλός επαγγελματίας. Αυτό είναι πολύ χρήσιμο ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως η καριέρα στον αθλητισμό είναι κάτι που δεν διαρκεί όλη σου τη ζωή. Έχω δουλέψει πολλά χρόνια στις επιχειρήσεις. H επιμονή, η εργατικότητα και το να ξέρεις να αποτυγχάνεις -χαρακτηριστικά που καλλιεργεί ιδιαιτέρως ο αθλητισμός- είναι ζητούμενα στις επιχειρήσεις. Πιστεύω ότι δεν θα τα είχα πάει τόσο καλά στην καριέρα μου στις επιχειρήσεις αν δεν ήταν ο αθλητισμός. Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να ενδυναμώσουμε τις γυναίκες αθλήτριες είναι μέσα από την πρωτοβουλία Tackling Τransition. Ήταν κάτι που ξεκινήσαμε μια παρέα από φίλες, κάτι μικρό και περιορισμένο που όμως αναπτύσσεται πάρα πολύ γρήγορα. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους ώστε να κάνουμε ομαλή την μετάβαση των αθλητριών που ολοκληρώνουν την καριέρα τους στον αθλητισμό και δεν ξέρουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους. Ο αθλητισμός δίνει ταυτότητα, αυτοπεποίθηση, μια αίσθηση ομάδας. Όταν όμως όλο αυτό τελειώσει, αυτό σου προκαλεί μεγάλο άγχος. Πρέπει να επαναπροσδιορίσεις ποιος είσαι και να προχωρήσεις σε ένα επόμενο στάδιο. Μέσα από την επικοινωνία και το storytelling βοηθάμε η μία την άλλη να κάνουμε αυτήν την μετάβαση. Οι δεξιότητες που έχουμε αποκτήσει στον αθλητισμό μας βοηθάνε και στο να δημιουργήσουμε νέες ταυτότητες όταν ο αθλητισμός έχει τελειώσει.

Έχετε κάποια ιστορία κοριτσιού που να είναι ζωντανό παράδειγμα ενδυνάμωσης μέσα από τον αθλητισμό;

T. K Είχα δουλέψει με ένα κορίτσι του οποίου ο πατέρας είχε αυτοκτονήσει και η μητέρα της είχε πολλά απανωτά διαζύγια. Ήρθε να παίξει ποδόσφαιρο αναζητώντας ένα μέρος στο οποίο θα αισθάνεται ελεύθερη. Την δυνάμωσε γιατί το ένιωθε σαν ένα ασφαλές μέρος που μπορούσε να εκφραστεί. Οι προπονητές της ήταν μέντορές της και συχνά έπαιρναν ακόμη και τον γονεϊκό ρόλο. Η ενασχόληση της με τον αθλητισμό βοήθησε αυτό το κορίτσι να διαχειριστεί το τραύμα της. Ήταν για αυτήν μια θεραπευτική διαδικασία. Πριν λίγες μέρες μου έστειλε ένα μήνυμα ότι έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο.

Μιλήσαμε για το τι δίνει το ποδόσφαιρο στις γυναίκες τι δίνουν όμως οι γυναίκες στο ποδόσφαιρο;

T.K: Υπάρχει η ανδρική οπτική που λέει ότι το ποδόσφαιρο γυναικών είναι πιο αργό από το ανδρικό, ότι δεν είναι τόσο απολαυστικό θέαμα. Νομίζω ότι απλά οι γυναίκες παίζουν με έναν διαφορετικό τρόπο από ότι οι άνδρες. Το ποιο είναι καλύτερο είναι υποκειμενικό. Όσο οι άνδρες επιδιώκουν την ταχύτητα οι γυναίκες επιδιώκουν το ομαδικό πνεύμα. Ακόμη και τα νέα κορίτσια το σημαντικότερο κριτήριο για να συνεχίζουν να παίζουν ποδόσφαιρο είναι να νιώθουν καλά με τις προπονητές, τις προπονήτριες και τις συμπαίκτριες τους.

Υπάρχουν μεγαλύτερες πιέσεις και διακρίσεις για τις γυναίκες στο ποδόσφαιρο;

Jennifer Grubb

JG: Πάντοτε υπήρχαν διακρίσεις κατά των γυναικών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ευτυχώς φτάσαμε σε ένα σημείο που γυναίκες και άνδρες έχουν ίσες αμοιβές. Επίσης τα στερεότυπα για τις γυναίκες αθλήτριες παραμένουν και αποτελούν διάκριση.

ΤΚ: Οι γυναίκες έχουμε να παίξουμε έναν ρόλο στην κοινωνία και έναν άλλο ρόλο στο γήπεδο. Στο γήπεδο για να είσαι καλή παίκτρια πρέπει να είσαι δυνατή, επιβλητική. Στον εργασιακό χώρο αν μια γυναίκα είναι δεν καταλήγει καλά. Έχω υποστεί και εγώ διακρίσεις όντας στην πρώτη γραμμή του ποδοσφαίρου γυναικών αλλά ευτυχώς τώρα πια είμαστε σε ένα σημείο που οι γυναίκες βρίσκουν τη φωνή τους. Υπάρχει το κίνημα του #nomoresilence που προέκυψε μετά την υπόθεση της Yates στο ποδόσφαιρο αλλά και της Biles στην ενόργανη γυμναστική που έκανε πολλές γυναίκες να βγούνε μπροστά και να μιλήσουν για το ότι έπεσαν θύματα ανάρμοστων συμπεριφορών και αυτό απαιτεί τεράστιο θάρρος. Τώρα πια όλοι έχουμε άλλες προσδοκίες από τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους νέων. Μπορώ να μιλήσουμε εκ μέρους του δικού μας που φρόντισε αμέσως να εντάξει στην επικοινωνία μας μηνύματα που ενθάρρυναν τα κορίτσια να μιλήσουν. Βλέπεις κάτι, πες κάτι. Το διδάσκουμε στους προπονητές μας, το διδάσκουμε και σε επίπεδο κολεγίων. Τώρα πια γίνεται καλύτερη δουλειά ως προς το κατά πόσο προστατεύουμε τις αθλήτριες μας.

Ποιες είναι οι προκλήσεις αλλά και οι χαρές που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αθλήτριες στο ποδόσφαιρο.

ΤΚ Οι τραυματισμοί είναι μεγάλο εμπόδιο. Έχω υποβληθεί 12 φορές σε εγχείρηση στο γόνατο μου.

JG Το απότομο τέλος της καριέρας είναι επίσης κάτι πολύ τραυματικό. Κάποια στιγμή χτυπά το τηλέφωνό σου και σου λένε να πας να παραλάβεις τα πράγματα σου και την τελευταία σου επιταγή. Πάντως θυμάμαι με θετικό τρόπο την καριέρα μου στο ποδόσφαιρο. Αυτός είναι και ο λόγος που με κάνει να παραμένω στο άθλημα και ελπίζω να μεταδώσω λίγο από αυτό το πάθος και στις επόμενες γενιές .

Τι πρέπει να γίνει για να έχουμε περισσότερες γυναίκες στο ποδόσφαιρο;

Σε micro επίπεδο είναι το τι μπορούμε να κάνουμε η μια γυναίκα για την άλλη. Στον οργανισμό μας έχουμε πάνω από χίλια κορίτσια. Προσπαθώ να προσλαμβάνω γυναίκες αλλά και να προτρέπω τα μεγαλύτερα κορίτσια να βοηθούν τα μικρότερα . Σε macro επίπεδο ελπίζω προγράμματα σαν το «Score a Goal» να συνεχίζουν να ευαισθητοποιούν σε θέματα ενδυνάμωσης μέσα από τον αθλητισμό.

Υπερανάλυση: Τι είναι και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί;

H υπερανάλυση είναι ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια στον δρόμο για την επίτευξη ενός στόχου γιατί συχνά οδηγεί σε αυτοαμφισβήτηση ή αναβλητικότητα. Το θέμα ανέλυσε στην ομιλία της στην ετήσια συνάντηση του Lean In Network Greece η life coach Νάνσυ Αράπογλου.

«Η σκέψη είναι η πρώτη διεργασία του ανθρώπου η οποία συνετέλεσε στην ανάπτυξή του». Με αυτή την απλή αλλά καθόλου αυτονόητη πρόταση, ξεκίνησε την ομιλία της η Νάνσυ Αράπογλου. Οι σκέψεις των ανθρώπων πραγματοποιούνται τις περισσότερες φορές με έναν αυτοματοποιημένο τρόπο και δεν γίνονται αντιληπτές ως μια διεργασία του εγκεφάλου. Υπάρχουν άνθρωποι, ίσως πλέον η πλειοψηφία της κοινωνίας, οι οποίοι αναλύουν στο μυαλό τους ακόμη και την πιο απλή και καθημερινή τους κίνηση. Στον αντίποδα αυτής της λογικής βρίσκονται οι άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν τη ζωή με έναν πιο απλοϊκό τρόπο και τις περισσότερες φορές έχουν μια πιο οπτιμιστική στάση για το μέλλον. Γιατί όμως οι μεν ταλαιπωρούνται με αναρίθμητες σκέψεις, κυρίως αρνητικές, ενώ οι δε έχουν μια πιο ψύχραιμη και θετική αντιμετώπιση των καταστάσεων; Ποιοι είναι δηλαδή, οι παράγοντες που ωθούν ορισμένα άτομα στο να ταλανίζουν τον εαυτό τους με υποθετικά σενάρια και συλλογισμούς;

Η Νάνσυ Αράπογλου στη διάρκεια της ομιλίας της στο Σεράφειο

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί μέσω της αυτοπαρατήρησης να γνωρίζει τα βαθύτερα αίτια του συγκεκριμένου προβλήματος ώστε να μπορέσει να το διαχειριστεί. Χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος "φίλος" της υπερανάλυσης είναι το άγχος. Οι ανησυχίες και η αβεβαιότητα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ωθούν τους ανθρώπους στην υπερανάλυση, κουράζοντάς τους σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Οι υπερβολικές σκέψεις γύρω από ερωτήματα όπως "Τι θα γινόταν αν...", "Γιατί με κοίταξε έτσι; Τι είπα λάθος;", "Τι θα κάνω εάν..." κατακλύζουν καθημερινά το μυαλό πολλών ατόμων επηρεάζοντας αρνητικά την καθημερινή τους ζωή.

Όπως ανέφερε η κ.Αράπογλου χαρακτηριστικά, "Ο υπεραναλυτικος άνθρωπος υπεραναλύει τα πάντα. Τον εαυτό του, τη ζωή του, τους γύρω του, τις καταστάσεις, και πολύ συχνά είναι επικριτικός με τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να νιώθει μια συνεχή αμφιβολία και φόβο να

μπει σε δράση. Δεν έχει σχεδόν ποτέ όσα δεδομένα χρειάζεται προκειμένου να πάρει μια απόφαση, και διακατέχεται από τελειομανία και ελεγκτική τάση.

Ο ρόλος των γονέων είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας. Ένα άτομο που έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου ο γονιός ήταν πολύ αναλυτικός, ασυνείδητα υιοθετεί μια αντίστοιχη συμπεριφορά και τρόπο σκέψης. Μια περαιτέρω αιτία είναι η τάση που έχουν ορισμένα άτομα να προκαταβάλουν μια αρνητική έκβαση των γεγονότων. Είναι ένας είδος μηχανισμού άμυνας κατά κάποιον τρόπο ώστε να προστατέψουν τον εαυτό τους από μια πιθανή απογοήτευση, πόνο,, ντροπή, επίκριση, μη αποδοχή από το περιβάλλον του.

Η δύναμη του Τώρα Υπάρχει ωστόσο κάποια λύση στο πρόβλημα της υπερανάλυσης; Φυσικά και υπάρχει και σύμφωνα με την κ.Αράπογλου ο εστιασμός στην ενεργή επίλυση του κάθε προβλήματος είναι το σημαντικότερο κομμάτι. Το πρώτο και καίριο βήμα που πρέπει να κάνει κάποιος, είναι να επικεντρωθεί στο παρόν και στο πώς μπορεί να διαχειριστεί αυτό που του συμβαίνει. Στο "τώρα" και όχι στο "τότε" και στο "μετά". Οι άνθρωποι μπορούν να ελέγξουν μόνο το παρόν και τον τρόπο που θα αντιδράσουν σε μια κατάσταση. Δεν γίνεται να αλλάξουν το παρελθόν ούτε να καθορίσουν κάθε έκβαση των καταστάσεων στο μέλλον τους. Μια ακόμη απλή ενέργεια που συμβάλει στην αντιμετώπιση της υπερανάλυσης είναι η συγγραφή των σκέψεων. Όταν καταγράφει κάποιος τις σκέψεις, τις αγωνίες και τους φόβους του είναι πιο εύκολο σε μετέπειτα χρόνο να τις παρατηρήσει καλύτερα και να τις αξιολογήσει. Κατά αυτόν τον τρόπο γίνεται πιο εύκολη η οργάνωση των σκέψεων και εφόσον βρεθεί η ρίζα του προβλήματος είναι αυτομάτως πιο απλή η αντιμετώπισή του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφεθεί ο καθένας στην ροή των πραγμάτων και να μη σκέφτεται ότι όλα πρέπει να βρίσκονται υπό τον έλεγχό του γιατί αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Αυτή η ψευδαίσθηση - πεποίθηση, απλά μας εγκλωβίζει και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε.

Caroline Criado Perez and the Invisible Women

Prominent activist, campaigner and best selling author, Caroline Criado Perez visited Athens for speaking in Action Aid Greece conference "Invisible Women". She talked to Generation Woman about her work, women's visibility,gender bias and discriminations.

One thing someone wouldn’t expect from Caroline Criado Perez, best selling author of the Invisible Women book is to describe herself as a misogynist. Still the woman who travels the world to campaign about women’s visibility, started her life as a young woman who believed that women are hysterical and certainly not interesting.

But from the moment she realized that her notion was biased and imposed to her she decided to put all her energy to fight this bias. From the publication of her first book «Do it like a woman and change the world» in which she featured stories of brave and interesting women that did incredible things to her campaigning for having Jane Austen on the 10 pound banknote and putting Millicent Fawcett statue on Parliament Square, the suffragette that fought for women’s right to vote and then to her recent best selling book Invisible Women, Caroline Criado Perez hasn’t stopped fighting the bias against women and their misrepresentation. In her latest book she asseced data from linguistics, economy, science and industry to prove that the world is designed for men without taking into consideration the anatomy, biology and needs of women that consist half of the population.

Some days ago Caroline Criado Perez visited Athens to speak in Invisible Women in The City conference in Athens held by Action Aid Hellas about women’s visibility in the city and gender budgeting. Generation Women had the chance to meet her and interviewed her about her experience in Greece, her work, feminism and the main issues concerning women today.

Caroline Criado Perez speaking to the greek audience

What was the first time in your life that you realized that women are invisible?

I know exactly when this was because until that time I was really against feminism. I found it embarrassing and I didn't really identifywith women. I believed in the stereotypes that were presented to me in films and in magazines. That women are hysterical and trivial and are not doing anything interesting. I wanted to be like men. Those who want to see the world, who make discoveries, the ones that lead in politics, the ones that work as journalists. And I thought I am just different to women. And it wasn't until my mid-20s, when I went to the university, that I read my first feminist book. It was on the list for a study in English language. It was called Feminism Linguistics. In this book the author, Deborah Cameron, wrote about the use of the generic masculine and this was something I haven't heard before. That feminists complained about the use of masculine as gender neutral, I always dismissed it as another example of how stupid feminism was. I thought “This is so trivial. A historical artifact. Everybody knows that it’s gender neutral. I am sure that historically there were sexist reasons but it doesn’t matter now”. But then she used data and she pointed to certain studies that proved that when we read these words we picture men. That was the first time I realised that women were invisible and that when I hear these words I picture a man and that really shocked me.

Can you mention two or three everyday things in which women are invisible?

It definitely led me to notice other things. I was a huge shock to recognize this default male bias that I had in my own head. This was what really got me. How could I have not noticed it? To be honest, everyday things came along later and I believe that was because we don' t question our everyday life. That is how the world is like. If I can' t reach the hold in the bus, I am just short, right? If I can't open a jar, whatever. So after my first degree, I studied economics and behavioural economics and that introduced me to the idea that economy is designed around how men are working without counting women' s unpaid work, despite it's huge contribution to the global economy. We make bad decisions due to the fact that we ignore this huge part of the economy. And that was another great shock to me. As someone who doesn’t come from a science background, I thought that science and economics were objective, based on numbers. That there were no bias there. You think of them as facts and to discover that these are not facts it’s a shock. And I realised that gender neutral affects women on how they perceive themselves, on what they can be from a psycological perspective. But it was the ecomomic argument that lead me to my first introduction about how it has a tangible impact on women’s lives.

In your opinion why women, that consist half of the population,are treated as a minority?

It's a bias. It’s the bias I discovered in while I was studying in the library at the university. I am not unique in having this bias because this is how we speak in most languages. Male is default in some language more than in others. And of course this has an impact. It’s ridiculous to believe that it will not have an impact. If you constantly present masculine as gender neutral then of course it would seem like women are a minority. To me it’s not deliberate, it's not an anti-women stance. It's just that we forget that women exist. We women do that as well. Women are less likely to forget that women exist than men and that is comforting; it would be sad if we would be as bad as men, but we are still pretty bad. Because we live in the same world that men do. In a world that male representation are hugely and massively overrepresented so we inevitably see humans as men. The medical posters that you see in your doctor' s office are men but is presented as human. That is how women end up being seen as a minority. Because humans are always represented as men.

You have included so many data in your book. I would like to ask you which struck you the most in your research.

I get asked a lot about that but it's difficult to answer. I guess that the more shocking one was the car crash statistics because is such a clear journey from representing male as gender neutral to women dying. The crash test dummy is based on the body of the average man and a woman is 47% more likely to get severely injured than a man.

Which are the feminist books that every woman should read

The second sex by Simone de Beauvoir, Who cooked Adam Smith’s dinner by Katrine Μarcal, The vindication of the rights of women by Mary Wollstonecraft and A room of one’s own by Virginia Woolf.

You have described yourself as a misogynist. I was wondering who were your role models when you were growing up.

This is something I feel angry about when I look back. How much energy I wasted feeling that I had to prove to every new person man or boy that I was not like other women and that I wanted to be treated like as one of the guys because I was as good as them. If I have been given female role models, if a have been taught about all the amazing women in the history in history classes, I would have felt different. Unfortunately, I haven' t had access to women who have been doing great things.

But you found them on your own and you gave voice to them in your first book?

That was the reason for writing my first book. I wanted to make this point, that there are all of these women out there doing awesome things. But nobody tells us about them. I wanted to find women who were breaking boundaries, who were doing things differently, whether it was a woman in a male-dominated profession or, whether it was a woman questioning “is this the way we want to do things”. It was a book for myself when I was younger, the book I didn’t have.

What courage means to you?

It’s an important word. But I am not really a courageous person. The connotation is courage calls to courage everywhere. It' s a quote from Millicent Fawcett. I always felt very guilty because I thought I don't listen enough to courage when is calling me.