H πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου

Το διάστημα ανάμεσα στις σπουδές και στην πρώτη δουλειά είναι μια περίοδος που έχει προσμονή αλλά και ανησυχία. H Κέλλυ Πάντου, η Μαριάνθη Παραβάντη και η Γεωργία Τσεκούρα περιγράφουν πως βίωσαν αυτό το -κάπως μετέωρο- βήμα.

Το ημερολόγιο δείχνει αρχές Οκτωβρίου. Μία νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινάει. Όμως, σε αντίθεση με τις τελευταίες χρονιές, για πολλούς αυτό δεν παίζει ρόλο. Ο λόγος για τους νέους απόφοιτους και τους νυν α(ν)έργους.

Τα χρόνια του σχολείου, η μετάβαση από τη μία τάξη στην άλλη ερχόταν σαν φυσική εξέλιξη και όλη αυτή η διαδικασία κορυφωνόταν τη στιγμή των πανελλαδικών εξετάσεων. Και κάπως έτσι, φτάνει η πρώτη μέρα του πανεπιστημίου. Μία μέρα με αρκετές απαιτήσεις από άποψη προσαρμογής, κοινωνικοποίησης και προγράμματος. Με την εισαγωγή στη σχολή της επιλογής σου και έχοντας επιτύχει ένα από τα όνειρά σου, το ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο διαδέχεται το άλλο και φτάνει η στιγμή που, δίχως να το έχεις αντιληφθεί, έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου.

Όλοι και όλες γνωρίζουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που προάγει τη γνώση έναντι της παιδείας, τη βαθμοθηρία έναντι της επιβράβευσης, την ανταγωνιστικότητα έναντι της συνεργασίας. Μετά το τέλος της πανεπιστημιακής ζωής όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα τα παραπάνω, ασχέτως εάν είσαι εξοικειωμένος με αυτά. Και η συνειδητοποίηση είναι μία δύσκολη υπόθεση, καθώς κανείς στην ουσία δε σε προετοιμάζει για αυτό που έπεται. Ττην πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής σου.

Φόβος για το άγνωστο

Πολλές είναι οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, τα άγχη, τα σενάρια για το μέλλον. Όλα αυτά, φυσικά, είναι δικαιολογημένοι συνειρμοί των νέων της γενιάς μας. Μιας γενιάς που γαλουχήθηκε με τα παρελκόμενα της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε η χώρα μας, με την καταστροφική πανδημία του κορονοϊού και με έναν πόλεμο να εκτυλίσσεται στην Ευρώπη. Η αβεβαιότητα είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Η υπερπληθώρα επιλογών σε συνδυασμό με την έλλειψη σωστής καθοδήγησης εντείνουν το φόβο των νέων αποφοίτων σχετικά με το μέλλον τους.

«Θα μπορέσω να απασχοληθώ σε μία εργασία που να ανταποκρίνεται στο αντικείμενο των σπουδών μου;»

«Δεν έχω προϋπηρεσία. Θα παίξει αυτό ρόλο στην αξιολόγησή μου από έναν μελλοντικό εργοδότη μου;»

«Θα είναι οι οικονομικές μου απολαβές αντάξιες των βιοτικών μου αναγκών;»

«Θα έχω την τύχη να ενταχθώ σε ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον;»

«Να συνεχίσω για μεταπτυχιακές σπουδές ή να βγω κατευθείαν στην αγορά εργασίας;»

«Να κάνω το μεγάλο βήμα και να μείνω μόνος/η μου;»

Οι παραπάνω, είναι μόνο λίγες από τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό των περισσότερων νέων στην ηλικία μας και όχι άδικα. Για το λόγο αυτό πολλές φορές ζητάμε τις συμβουλές και την άποψη των δικών μας προσώπων, φίλων και συγγενών, το οποίο βέβαια μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις, ασύμβατες με τα δικά μας θέλω. Μέσα σε αυτό το κλίμα σύγχυσης και άγχους είναι πάντα σημαντικό να θυμόμαστε ποιες είναι οι προτεραιότητές μας, οι επιθυμίες και να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι στόχοι μας.

Αναμφίβολα, είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας. Ωστόσο, το καλύτερο είναι να σκεφτόμαστε τα επόμενά μας βήματα στο κοντινό μέλλον και να μην σπαταλάμε την ενέργεια και τον πολύτιμό μας χρόνο εξιδανικεύοντας το μακροπρόθεσμο. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε πως ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και να μην προβαίνουμε σε συγκρίσεις. Κανένα μονοπάτι δεν είναι το ίδιο και αυτό είναι που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα και όχι μονότονη.

Αυτή την περίοδο αξίζει να την βιώνουμε με αισιοδοξία και δημιουργικότητα, όσο δύσκολες και αν μοιάζουν κάποιες φορές οι καταστάσεις. Το σημαντικό είναι να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση, στις επιλογές μας. Τα καλύτερα έπονται!

Πως μια επιχειρηματική ιδέα μπορεί να γίνει πράξη

H Βιολέτα Ξανθούλη, ιδρύτρια της Opennous, μίλησε στην ετήσια συνάντηση του Lean In Greece για τα βήματα που μπορούν να μετατρέψουν μια ιδέα σε βιώσιμη επιχείρηση.

Η μετατροπή μιας επιχειρηματικής ιδέας σε πράξη είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος/α. Στα πλαίσια του workshop που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης του LeanIn Network Greece τον Οκτώβριο η Βιολέτα Ξανθούλη ιδρύτρια της Opennous και συν υπεύθυνη μαζί με την Ναταλία Δεληγιώργη του Κύκλου Women in the startup Community, New Business and Entrepreneurship μοιράστηκε μυστικά και συμβουλές επιχειρηματικότητας

Η Βιολέτα Ξανθούλη έχει συμπληρώσει 20 χρόνια προϋπηρεσίας σε πολλές και διαφορετικές θέσεις marketing στο επιχειρηματικό περιβάλλον. Μέσα σε αυτά τα χρόνια παρατήρησε πως όταν η εκάστοτε εταιρεία στην οποία εργαζόταν διοργάνωνε κάποια εθελοντική δράση, όπως για παράδειγμα τον καθαρισμό μιας παραλίας ή τη συγκέντρωση τροφίμων για αστέγους, συνεχώς ανταποκρίνονταν οι ίδιοι εργαζόμενοι. Το γεγονός αυτό τής κίνησε το ενδιαφέρον και κάπως έτσι, το 2022 πήρε μία πολύ σημαντική απόφαση για τη ζωή της. Η επιθυμία της ήταν να κάνει κάτι παραγωγικό και, ταυτόχρονα, κάτι με το οποίο θα πρόσφερε σε άλλους ανθρώπους.

Όλα τα παραπάνω την οδήγησαν στην ίδρυση της δικής της νεοφυούς επιχείρησης, το Opennous, με πρωταρχικό στόχο την κοινωνική και περιβαλλοντική αλλαγή σε ένα άτομο ανά φορά. Αυτό επιτυγχάνεται με την παροχή βοήθειας και καθοδήγησης στους οργανισμούς σε θέματα επιτάχυνσης της στρατηγικής ESG, αυξάνοντας, παράλληλα, και τη συμμετοχή των ατόμων. Ο όρος «ESG» αναφέρεται σε θέματα περιβάλλοντος, κοινωνίας και εταιρικής διακυβέρνησης που μπορούν να επηρεάσουν την ικανότητα μιας εταιρείας να παράγει αξία μακροπρόθεσμα. Μέσω δεικτών που καταγράφουν επιδόσεις σε θέματα περιβάλλοντος, κοινωνίας και εταιρικής διακυβέρνησης (δείκτες ESG) αποτυπώνεται η ικανότητα των εταιρειών να δημιουργούν αξία και να διαμορφώνουν αποτελεσματικές στρατηγικές με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Εν αρχή είναι το δίκτυο

Παρόλα αυτά, όσο μεγάλο και αν ήταν το κίνητρο να μετουσιώσει την ιδέα της σε πράξη, δε γνώριζε ποια βήματα θα έπρεπε να ακολουθήσει για μία τέτοια πρωτοβουλία. Αυτό το οποίο χρειαζόταν ήταν, εκτός από πρακτική, και ψυχολογική υποστήριξη για το καινούριο της αυτό εγχείρημα. Τότε, όπως εξηγεί η ίδια, εντάχθηκε στη ζωή της το LeanInHellas. Μέσα από τη συμμετοχή της σε έναν από τους κύκλους αυτής της οργάνωσης κατάλαβε τι ήταν αυτό που χρειαζόταν για να ξεκινήσει και έθεσε κάποια βασικά ερωτήματα στον εαυτό της.

‘‘Πώς νιώθω με την απόφασή μου να δημιουργήσω μία δική μου startup;’’

‘‘Ποια είναι τα milestones που πρέπει να έχω μπροστά μου;’’

‘‘Πόσο άνετα αισθάνομαι με τις αλλαγές;’’

‘‘Πόσο δυνατή ομάδα υποστήριξης έχω γύρω μου;’’

‘‘Τι με ενοχλεί στη νέα κατάσταση που προσπαθώ να δημιουργήσω και πώς μπορώ να μειώσω την αρνητική τους επίδραση;’’

Η ιδέα χρειάζεται πλάνο

Έπειτα ήρθε η συνειδητοποίηση πως το πιο σημαντικό όταν ξεκινάει κάποιος μία καινούρια προσπάθεια είναι να διαθέτει πλάνο. Το πλάνο αυτό, το οποίο ακολούθησε η ίδια και έκανε γνωστό σε όλους αυτούς που παρακολούθησαν την ομιλία της το περασμένο διήμερο, περιλαμβάνει 6 βασικά στάδια.

Το πρώτο και βασικότερο είναι το businessplan, ένα σχέδιο του μοντέλου που η επιχείρηση προβλέπεται να ακολουθήσει. Επόμενο σκαλοπάτι είναι το financialplan το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με το τρίτο βήμα που είναι το personalplan. Με λίγα λόγια, τα χρήματα που θα επενδύσει κάποιος σε μία επιχειρηματική προσπάθεια δε θα πρέπει να στερούν κάτι από τον ίδιο και την οικογένειά του. Τέταρτο σε σειρά σκαλί είναι το timeplan (χρονοδιάγραμμα) και ακολουθούν το actionplan και τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, το planB, το οποίο και κρίνεται αδιαπραγμάτευτο σε περίπτωση που το εγχείρημα δεν εξελιχθεί καλά. Τα σκαλοπάτια αυτά σχηματίζουν μία σκάλα που κάθε υποψήφιος επιχειρηματίας θα πρέπει να περπατήσει εάν δε θέλει να σκοντάψει.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία της, η κα Ξανθούλη στάθηκε στα διδάγματα που αποκόμισε από την επιχειρηματική της εμπειρία. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη στήριξη που εξέλαβε από άτομα που δεν περίμενε, στον κρίσιμο ρόλο της ευελιξίας, αλλά και της ειλικρίνειας πρώτα με τον εαυτό μας και έπειτα με τους άλλους. Συμβουλή της προς όλους αυτούς που επιθυμούν να ξεκινήσουν κάτι δικό τους είναι να αρχίσουν να γράφουν τι θέλουν να κάνουν, τι χρειάζονται για να το κάνουν και μέχρι πότε μπορούν να το κάνουν και το κυριότερο να μη φοβούνται την αποτυχία.

Οι Αόρατες Γυναίκες της Caroline Criado Perez

Η διάσημη ακτιβίστρια και συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα καλεσμένη της Action Aid Hellas και μίλησε στο Generation Woman για τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις εναντίον των γυναικών σε έναν κόσμο που είναι σχεδιασμένος για άνδρες.

Αυτό που δεν θα περίμενε κανείς από την Caroline Criado Perez, συγγραφέα του best seller βιβλίου «Αόρατες Γυναίκες» είναι να περιγράφει τον εαυτό της σαν μισογύνη. Και όμως η γυναίκα που έχει αφιερώσει την ζωή και την δουλειά της στο να αποκαλύψει πως ο κόσμος είναι σχεδιασμένος χωρίς να λαμβάνει υπόψιν το σώμα και τις ανάγκες των γυναικών και πως αυτό είναι κάτι που πάση θυσία πρέπει να αλλάξει, ξεκίνησε την ζωή της σαν μια νεαρή γυναίκα που θεωρούσε πως οι γυναίκες είναι υστερικές και κυρίως μη ενδιαφέρουσες.

Από την στιγμή που η Caroline Criado Perez διαπίστωσε την αδικία και την πλάνη πίσω από αυτή την ιδέα αποφάσισε να διοχετεύσει όλη της την ενέργεια στο να να κάνει τις γυναίκες όσο το δυνατόν περισσότερο ορατές. Το έκανε αρχικά με το πρώτο της βιβλίο «Do it like a woman and change the world» στο οποίο συγκέντρωσε ιστορίες γυναικών που έσπασαν τα όρια που τους έθεσε η κοινωνία. Το έκανε με καμπάνιες που κατάφεραν να εξασφαλίσουν την απεικόνιση της Τζέιν Όστεν στα χαρτονομίσματα των 10 λιρών και την τοποθέτηση αγάλματος της Millicent Fawcett, της σουφραζέτας που πάλεψε για το δικαίωμα των γυναικών στην ψήφο στην Αγγλία στην Parliament Square. Με το τελευταίο της βιβλίο «Αόρατες Γυναίκες: Προκαταλήψεις και διακρίσεις σε έναν κόσμο για άνδρες» το οποίο έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) και έμεινε 16 εβδομάδες στην λίστα ευπωλήτων των New York Times Caroline Criado Perez συνέλεξε η στοιχεία από την γλώσσα, την οικονομία, την επιστήμη και την βιομηχανία για να αποδείξει πως ο κόσμος είναι σχεδιασμένος για άνδρες χωρίς να υπολογίζει την βιολογία, την φυσιολογία και τις ανάγκες των γυναικών που αποτελούν το άλλο μισό του πληθυσμού.

Πριν μερικές μέρες βρέθηκε στην Αθήνα για να δώσει μια ομιλία στα πλαίσια του διημέρου «Αόρατες Γυναίκες» που οργάνωσε η Action Aid με θέμα την ορατότητα των γυναικών στην πόλη, τις ανάγκες τους αλλά και το ζήτημα του gender budgeting, του κατά πόσο δηλαδή ο προϋπολογισμός σε εθνικό και τοπικό επίπεδο κατανέμεται ίσα ως προς τις ανάγκες των δύο φύλων. Το Generation Woman τη συνάντησε και συζήτησε μαζί της για την εμπειρία της από το διήμερο, το βιβλίο της, το φεμινισμό αλλά και τη θέση των γυναικών σήμερα.

Στιγμιότυπο από την ομιλία της Caroline Criado Perez στη Βιβλιοθήκη της Βουλής

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το ταξίδι σας στη Ελλάδα αλλά και από το διήμερο «Αόρατες Γυναίκες» της Action Aid;

Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα και είμαι ενθουσιασμένη. Η δουλειά που έχει κάνει η Action Aid εδώ σε σχέση με την ορατότητα των γυναικών και το gender budgeting είναι εξαιρετική. Είναι φοβερό να βλέπεις τέτοια project να γίνονται πραγματικότητα. Κατάφεραν να συλλέξουν πάρα πολλά στοιχεία και δημιούργησαν μια πλατφόρμα την οποία μπορούν και άλλοι να χρησιμοποιήσουν για να δουν τι λείπει από τις γειτονιές τους και πως αυτό επηρεάζει τις γυναίκες ώστε να μπορέσουν να κάνουν κάτι για αυτό και να βελτιώσουν την ζωή των γυναικών στις δικές τους περιοχές. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να γίνεται παντού έτσι και αλλιώς κάποιος όμως έπρεπε να το κάνει πρώτος. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που έγραψα το βιβλίο μου «Αόρατες Γυναίκες». Για να παρουσιάσω τα στοιχεία και να δείξω πως πρέπει κάτι να γίνει.

Πότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσατε ότι οι γυναίκες είναι αόρατες;

Θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν. Το θυμάμαι γιατί μέχρι τότε ήμουν πραγματικά εναντίον του φεμινισμού. Τον θεωρούσα κάτι ενοχλητικό και αμήχανο και δεν ταυτιζόμουν καθόλου με τις γυναίκες. Είχα πιστέψει όλα τα στερεότυπα που μου παρουσιάζονταν στις ταινίες και τα περιοδικά και υποστήριζαν ότι οι γυναίκες είναι υστερικές και δεν κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα. Δεν ήθελα να είμαι σαν αυτές. Ήθελα να είμαι σαν τους άνδρες που ταξίδευαν στον κόσμο, έκαναν ανακαλύψεις, κυβερνούσαν ή γινόντουσαν δημοσιογράφοι. Πίστευα ότι είμαι διαφορετική από τις υπόλοιπες γυναίκες. Ήταν στα 20 μου όταν πήγα στο Πανεπιστήμιο και για πρώτη φορά διάβασα το πρώτο μου φεμινιστικό βιβλίο. Λεγόταν Feminism and Linguistic Theory και ήταν στο μάθημα της Αγγλικής Λογοτεχνίας. Η Ντέμπορα Κάμερον ανέλυε το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε το αρσενικό γένος για να μιλήσουμε και για τα δύο φύλα. Ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα αυτό. Και τότε για ακόμη μια φορά σκέφτηκα πως αυτό ήταν μια απόδειξη του πόσο γελοίος ήταν ο φεμινισμός. Ναι, ίσως κάποτε αυτό να είχε γίνει όντως για σεξιστικούς λόγους όμως τώρα δεν υπήρχε πια τέτοιο πρόβλημα, έλεγα στον εαυτό μου. Όταν όμως η συγγραφέας άρχισε να εξηγεί και να δίνει στοιχεία για το ότι κάθε φορά που χρησιμοποιούμε το αρσενικό γένος με ουδέτερο τρόπο για να δηλώσουμε ένα άτομο στο μυαλό μας έρχεται ένας άνδρας, τότε άρχισα και εγώ να καταλαβαίνω πως όντως συνέβαινε αυτό και στο δικό μου το μυαλό και τι επίδραση είχε αυτό στο πως σκεφτόμουν και αισθανόμουν για τις γυναίκες. Αυτή η συνειδητοποίηση ήταν για μένα ένα πραγματικό σοκ.

Μπορείτε να μας μεταφέρετε δυο τρία καθημερινά παραδείγματα στα οποία οι γυναίκες είναι αόρατες;

Για να είμαι ειλικρινής η παρατήρηση για τα καθημερινά πράγματα ήρθε πολύ αργότερα και αυτό πιστεύω συνέβη γιατί συνήθως δεν αμφισβητούμε την καθημερινότητά μας. Τη θεωρούμε δεδομένη. Δεν φτάνεις την χειρολαβή στο λεωφορείο; Είσαι απλώς κοντή. Δεν μπορείς να ανοίξεις ένα βάζο; Kαι τι έγινε; Αυτού του είδους τις παρατηρήσεις, τις έκανα σταδιακά καθώς προχωρούσα όλο και περισσότερο στην έρευνα. Στην συνέχεια όταν μετά το πρώτο μου πτυχίο σπούδασα οικονομικά και συμπεριφορικά οικονομικά άρχισα να καταλαβαίνω πως η οικονομία ήταν οργανωμένη γύρω από το πως δουλεύουν οι άνδρες χωρίς να λαμβάνει υπόψιν την άμισθη εργασία των γυναικών η οποία αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της οικονομίας. Μέχρι τότε πίστευα ότι η επιστήμη ήταν αντικειμενική και βασιζόταν σε στοιχεία. Όταν συνειδητοποιείς πως τελικά δεν είναι έτσι είναι ένα πραγματικό σοκ. Η γενικευμένη χρήση του αρσενικού μπορεί να επηρεάζει ψυχολογικά εμάς τις γυναίκες στο πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και στο τι μπορούμε να κάνουμε. Όμως όταν μιλάμε για την οικονομία τότε πάμε ένα βήμα ακόμη παραπέρα. Μιλάμε για έναν τομέα που έχει μια απτή και σημαντική επιρροή στην ζωή των γυναικών και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Κατά τη γνώμη σας γιατί οι γυναίκες που αποτελούν τον μισό πληθυσμό αντιμετωπίζονται σαν μειοψηφία;

Είναι μια προκατάληψη. Είναι η ίδια προκατάληψη που ανακάλυψα μέσα στο κεφάλι μου στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου μου. Δεν είμαι η μοναδική. Την έχουμε όλοι μας. Στις περισσότερες γλώσσες το αρσενικό χρησιμοποιείτε για να υποδηλώσει τον άνθρωπο. Και αυτό βεβαίως έχει επιπτώσεις. Είναι τρελό να πιστεύουμε ότι δεν έχει. Αν συνεχώς παρουσιάζεις το αρσενικό με ουδέτερο τρόπο τότε φυσικά οι γυναίκες θα μοιάζουν με μειοψηφία. Δεν είναι ηθελημένο. Δεν είναι κάποια συνωμοσία εναντίον των γυναικών. Γίνεται σχεδόν ασυνείδητα. Ξεχνάμε ότι οι γυναίκες υπάρχουν. Ακόμη και εμείς οι γυναίκες το ξεχνάμε, Όχι τόσο πολύ τόσο όσο οι άνδρες και αυτό είναι καλό, αλλά και οι γυναίκες το ξεχνάμε γιατί ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο οι άνδρες εκπροσωπούνται υπερβολικά και μαζικά. Στα poster στα ιατρεία ο άνθρωπος αναπαρίσταται σαν άνδρας. Με αυτόν τον τρόπο οι γυναίκες καταλήγουν να αντιμετωπίζονται σαν μειοψηφία.

Το βιβλίο σας «Αόρατες Γυναίκες» είναι γεμάτο από στοιχεία από διάφορους τομείς της ζωής. Ποια ήταν αυτά που σας σόκαραν περισσότερο;

Μου το ρωτούν συχνά αυτό και μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Αν έπρεπε να διαλέξω θα ήταν το θέμα των crash test των αυτοκινήτων. Γιατί εκεί υπάρχει μια ευθεία σύνδεση μεταξύ του «της ταύτισης του ανδρικού με το καθολικό» και του «οι γυναίκες χάνουν την ζωή τους». Οι γυναίκες είναι 47% πιο πιθανό να τραυματιστούν σοβαρά σε ένα ατύχημα από ότι οι άνδρες γιατί οι crash test dummies είναι κατασκευασμένες με πρότυπο το ανδρικό σώμα.

Εκτός από το δικό σας ποια βιβλία θα προτείνατε στις γυναίκες να διαβάσουν για να κατανοήσουν καλύτερα τις διακρίσεις φύλου;

Τέσσερα βασικά βιβλία είναι το Δεύτερο Φύλο της Simone de Beauvoir, το Who cooked Adam Smith's Dinner της Katrine Marcal, το The Vindication of the rights of women της Mary Wollstonecraft και το Ένα δικό της δωμάτιο της Βιρτζίνια Γουλφ.

Έχετε περιγράψει τον νεότερο εαυτό σας σαν μισογύνη. Ποια ήταν τα γυναικεία πρότυπα σας μεγαλώνοντας.

Θυμώνω πάντα πάρα πολύ όταν θυμάμαι πόση ενέργεια έχω καταναλώσει άδικα στην ζωή μου προσπαθώντας να εξηγήσω σε κάθε αγόρι ή άνδρα που συναντούσα -οι γυναίκες δεν με ενδιέφεραν, μου φαινόντουσαν απλώς ασήμαντες- πως δεν είμαι σαν τις άλλες γυναίκες και πως θα ήθελα να μου φέρονται σαν να είμαι μια από αυτούς. Αν είχα πρόσβαση σε γυναικεία πρότυπα, αν διδασκόμουν για τις σπουδαίες γυναίκες της ιστορίας, για γυναίκες που έκαναν σπουδαία πράγματα, θα αισθανόμουν σίγουρα διαφορετικά.

Για το πρώτο σας βιβλίο «Do it like a woman and change the world» εντοπίσατε αυτές τις σπουδαίες γυναίκες και τους δώσατε φωνή.

O λόγος που το έκανα ήταν για να πω ακριβώς αυτό. Ότι υπάρχουν εκπληκτικές γυναίκες που κάνουν σπουδαία πράγματα

Ήταν γυναίκες που έσπασαν τα όρια τους, που αναρωτήθηκαν για τον τρόπο που κάνουμε τα πράγματα και αν θα έπρεπε να τα κάνουμε διαφορετικά, ήταν γυναίκες που επικράτησαν σε ανδροκρατούμενους χώρους, όλες γυναίκες που έκαναν εκπληκτικά, ενδιαφέροντα πράγματα. Ουσιαστικά έγραψα το βιβλίο που θα ήθελα να είχα διαβάσει όταν ήμουν νεότερη και δυστυχώς δεν υπήρχε.

Συχνά κανείς μπορεί να σας δει να φοράτε σε T-shirt ή κοσμήματα με την λέξη Courage.

Είναι μια πολύ σημαντική λέξη για μένα. Αλλά δεν θα περιέγραφα τον εαυτό μου σαν ένα ιδιαίτερα θαρραλέο άτομο. Έμπνευση για αυτό ήταν η φράση που ανήκει στην Millicent Fawcett και λέει "Το θάρρος καλεί το θάρρος όπου και αν βρίσκεται αυτό".