Το διάστημα ανάμεσα στις σπουδές και στην πρώτη δουλειά είναι μια περίοδος που έχει προσμονή αλλά και ανησυχία. H Κέλλυ Πάντου, η Μαριάνθη Παραβάντη και η Γεωργία Τσεκούρα περιγράφουν πως βίωσαν αυτό το -κάπως μετέωρο- βήμα.
Το ημερολόγιο δείχνει αρχές Οκτωβρίου. Μία νέα ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινάει. Όμως, σε αντίθεση με τις τελευταίες χρονιές, για πολλούς αυτό δεν παίζει ρόλο. Ο λόγος για τους νέους απόφοιτους και τους νυν α(ν)έργους.
Τα χρόνια του σχολείου, η μετάβαση από τη μία τάξη στην άλλη ερχόταν σαν φυσική εξέλιξη και όλη αυτή η διαδικασία κορυφωνόταν τη στιγμή των πανελλαδικών εξετάσεων. Και κάπως έτσι, φτάνει η πρώτη μέρα του πανεπιστημίου. Μία μέρα με αρκετές απαιτήσεις από άποψη προσαρμογής, κοινωνικοποίησης και προγράμματος. Με την εισαγωγή στη σχολή της επιλογής σου και έχοντας επιτύχει ένα από τα όνειρά σου, το ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο διαδέχεται το άλλο και φτάνει η στιγμή που, δίχως να το έχεις αντιληφθεί, έχεις ολοκληρώσει τις σπουδές σου.
Όλοι και όλες γνωρίζουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που προάγει τη γνώση έναντι της παιδείας, τη βαθμοθηρία έναντι της επιβράβευσης, την ανταγωνιστικότητα έναντι της συνεργασίας. Μετά το τέλος της πανεπιστημιακής ζωής όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα τα παραπάνω, ασχέτως εάν είσαι εξοικειωμένος με αυτά. Και η συνειδητοποίηση είναι μία δύσκολη υπόθεση, καθώς κανείς στην ουσία δε σε προετοιμάζει για αυτό που έπεται. Ττην πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής σου.
Φόβος για το άγνωστο
Πολλές είναι οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, τα άγχη, τα σενάρια για το μέλλον. Όλα αυτά, φυσικά, είναι δικαιολογημένοι συνειρμοί των νέων της γενιάς μας. Μιας γενιάς που γαλουχήθηκε με τα παρελκόμενα της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε η χώρα μας, με την καταστροφική πανδημία του κορονοϊού και με έναν πόλεμο να εκτυλίσσεται στην Ευρώπη. Η αβεβαιότητα είναι πιο μεγάλη από ποτέ. Η υπερπληθώρα επιλογών σε συνδυασμό με την έλλειψη σωστής καθοδήγησης εντείνουν το φόβο των νέων αποφοίτων σχετικά με το μέλλον τους.
«Θα μπορέσω να απασχοληθώ σε μία εργασία που να ανταποκρίνεται στο αντικείμενο των σπουδών μου;»
«Δεν έχω προϋπηρεσία. Θα παίξει αυτό ρόλο στην αξιολόγησή μου από έναν μελλοντικό εργοδότη μου;»
«Θα είναι οι οικονομικές μου απολαβές αντάξιες των βιοτικών μου αναγκών;»
«Θα έχω την τύχη να ενταχθώ σε ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον;»
«Να συνεχίσω για μεταπτυχιακές σπουδές ή να βγω κατευθείαν στην αγορά εργασίας;»
«Να κάνω το μεγάλο βήμα και να μείνω μόνος/η μου;»
Οι παραπάνω, είναι μόνο λίγες από τις σκέψεις που περνούν από το μυαλό των περισσότερων νέων στην ηλικία μας και όχι άδικα. Για το λόγο αυτό πολλές φορές ζητάμε τις συμβουλές και την άποψη των δικών μας προσώπων, φίλων και συγγενών, το οποίο βέβαια μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις, ασύμβατες με τα δικά μας θέλω. Μέσα σε αυτό το κλίμα σύγχυσης και άγχους είναι πάντα σημαντικό να θυμόμαστε ποιες είναι οι προτεραιότητές μας, οι επιθυμίες και να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι στόχοι μας.
Αναμφίβολα, είμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας. Ωστόσο, το καλύτερο είναι να σκεφτόμαστε τα επόμενά μας βήματα στο κοντινό μέλλον και να μην σπαταλάμε την ενέργεια και τον πολύτιμό μας χρόνο εξιδανικεύοντας το μακροπρόθεσμο. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε πως ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και να μην προβαίνουμε σε συγκρίσεις. Κανένα μονοπάτι δεν είναι το ίδιο και αυτό είναι που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα και όχι μονότονη.
Αυτή την περίοδο αξίζει να την βιώνουμε με αισιοδοξία και δημιουργικότητα, όσο δύσκολες και αν μοιάζουν κάποιες φορές οι καταστάσεις. Το σημαντικό είναι να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση, στις επιλογές μας. Τα καλύτερα έπονται!
