Γιατί δεν πρέπει να είμαστε τελειομανείς!

Μήπως σκέφτεστε ώρες ατελείωτες για να ανεβάσετε ένα απλό post; Τι θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι για εσάς; Αναβάλλετε συνεχώς την επόμενη επαγγελματική σας κίνηση γιατί νιώθετε πως δεν είστε ακόμη έτοιμη; Θέλετε να ξαναδείτε ακόμη μια φορά την παρουσίαση που έχετε να κάνετε αύριο στο meeting. Αν μέχρι σήμερα πιστεύατε πως αυτό συμβαίνει μόνο σε εσάς, πως πρόκειται για κάποια δική σας ιδιαιτερότητα που δυσκολεύει την ζωή σας και σας κρατάει πίσω μην ανησυχείτε. Αν και η λαική σοφία από καιρό έλεγε πως το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού η Resma Saugani κατάφερε να το αναδείξει εξαιρετικά στην Ted ομιλία της Brave not Perfect αλλά και στο ομώνυμο βιβλίο της το οποίο θα μπορούσε να μετατραπεί στο απόλυτα φεμινιστικό σύνθημα της νέας εποχής.

Όπως εξηγεί η τελειομανία των γυναικών τις εμποδίζει να κάνουν τολμηρά βήματα και με αυτόν τον τρόπο τις κρατά πίσω. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως μια ομάδα κοριτσιών σημείωσε μια πολύ χαμηλή αξιολόγηση σε ένα τεστ μαθηματικών έχοντας κολλήσει σε μια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση που επέμενε να λύσει χάνοντας πολύ χρόνο και καθυστερώντας να συνεχίσει παρακάτω. Η εμμονή για τελειότητα (αλλά και ο φόβος της αποτυχίας) κάνουν τα κορίτσια και αργότερα τις γυναίκες να μην τολμούν. Αυτό προσπαθεί να αναδείξει η Resma Saujani και να διακηρύξει στις γυναίκες σε όλο τον κόσμο πως για να κάνουμε οποιοδήποτε βήμα στην ζωή μας δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειες, πρέπει απλά να φανούμε τολμηρέ και να αποδεχτούμε την έννοια της αποτυχίας. Να την αγκαλιάσουμε. Να νιώθουμε την αποτυχία σαν απόδειξη της τόλμης μας και όχι σαν ντροπή.

Εκτός από το να εμψυχώσει η Rejauni προσπαθεί και να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό υποστηρίζοντας πως δεν έχει να κάνει με την βιολογία ή με το φύλο γυναικών αλλά με τον τρόπο που μεγαλώνουν και ανατρέφονται. Τα κορίτσια από πολύ μικρή ηλικία εκπαιδεύονται να λειτουργούν στην ζωή εκ του ασφαλούς και να συμπεριφέρονται με τρόπο που θα τις κάνει αρεστές στους άλλους. Να είναι ευγενικές, καλές μαθήτριες, να μην είναι πολύ ριψοκίνδυνες στα παιχνίδια τους, να δείχνουν όμορφες. Με τα αγόρια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι γονείς και το σχολείο τους παροτρύνουν να είναι πιο περιπετειώδεις, να παίζουν άγρια, να σκαρφαλώνουν ψηλά. Με άλλα λόγια τα αγόρια διδάσκονται να είναι θαρραλέα ενώ τα κορίτσια να είναι ήσυχα, τέλεια και καθώς πρέπει.

Πώς λοιπόν μπορούμε να αναστρέψουμε την κατάσταση και οι γυναίκες να γίνουν ξαφνικά θαρραλέες εκεί που για δεκαετίες μάθαιναν να είναι ευγενικές και χαριτωμένες; H Reshma Saujani είναι σαφής: «Ένας τρόπος υπάρχει για να ξαναχτίσουμε την δύναμη και την αντοχή μας. Να αφαιρέσουμε το στίγμα από το λάθος, την απόρριψη και την αποτυχία. Να τα αντιμετωπίσουμε σαν κάτι το φυσιολογικό. Να τα αποδεχτούμε, να τα διαφημίσουμε. Το θάρρος είναι και αυτό ένας μυς που χρειάζεται άσκηση και μπορούμε να τον προπονήσουμε υιοθετώντας μικρές πράξεις τόλμης. Βοηθά ακόμη και μόνο να γνωρίζουμε την ύπαρξη του».

Εργαζόμενη ή full time μαμά;

Η μια φεύγει κάθε πρωί για το γραφείο ενώ η άλλη μένει σπίτι με τα παιδιά. Μέσα τους, αλλά και ανάμεσα τους, μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος.

Είναι δέκα η ώρα το πρωί σε μια στάση μετρό. Στην αποβάθρα μια «full time» μαμά σπρώχνει το μωρό της μέσα στο καρότσι του, ενώ μια άλλη μέσα από το τρένο την παρακολουθεί καθώς μόλις έχει αφήσει το δικό της στον παιδικό σταθμό και κατευθύνεται προς το γραφείο. Η μία ονειρεύεται την ζωή της άλλης. Περισσότερο χρόνο με το παιδί της στην μια περίπτωση, κοινωνική ζωή και ένα γραφείο να την περιμένει στην άλλη. Μέσα σε αυτόν τον διχασμό ζουν καθημερινά εκατομμύρια γυναίκες που είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή, σταμάτησαν ή συνέχισαν την δουλειά τους αφού έγιναν μητέρες. Ένας ακήρυχτος πόλεμος μαίνεται μεταξύ τους. Αυτές που μένουν σπίτι από την μια πλευρά και οι εργαζόμενες από την άλλη ανταλλάσσουν κατηγορίες και πυρά. Δουλεύεις; "Είσαι μια σκληρή και άκαρδη μάνα που παρατάς το παιδί σου σε μια ξένη για να κάνεις καριέρα". Δεν δουλεύεις; "Είσαι ανιαρή, δεν έχεις τι να πεις και είσαι η πρώτη που θα μείνει μόνη και έρημη να κρατά το μαρτίνι της σε μια αίθουσα γεμάτη πολυάσχολες άλφα γυναίκες που θα ανταλλάσσουν e-mail και πληροφορίες για τα τελευταία οικονομικά νέα". «Όταν μια μητέρα εργάζεται πάντοτε κάτι λείπει. Οι εργαζόμενες μητέρες όχι μόνο είναι εγωίστριες αλλά και άθλιες ερωμένες. Κυνηγάνε την καριέρα τους για να καταξιωθούν και μετά είναι πολύ κουρασμένες για να κάνουν σεξ με τον άνδρα τους» γράφει η Caitlin Flanagan στο βιβλίο της με τίτλο «To Hell with all that» που προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στα διεθνή μίντια. Η Flanagan ούτε λίγο, ούτε πολύ υποστηρίξει ότι οι γυναίκες γίνονται δυστυχισμένες προσπαθώντας να συνδυάσουν μητρότητα και καριέρα και πως στο σπίτι θα βρουν τελικά την υγεία και την ησυχία τους. Εννοείτε πως η Flanagan μπήκε στις πρώτες θέσεις της μαύρης λίστας των φεμινιστριών αλλά και των πωλήσεων.

Το βιβλίο της είναι μόνο ένα παράδειγμα της νέας εκδοτικής τάσης που θέλει εργαζόμενες και μη μαμάδες να διηγούνται τις περιπέτειες της μητρότητας σε βιβλία που φιγουράρουν σε πολύ καλές θέσεις στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Τίτλοι όπως το «The truth behind Mummy Wars», το «I don’t know how she does it» και το «The bitch in the house» αναλύουν με κωμικοτραγικό τρόπο τα διλήμματα και την καθημερινότητα της εργαζόμενης μαμάς αλλά και της σύγχρονης Μαίρης Παναγιωταρά. Όπως και το δικό μας «Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες» της Κατερίνας Μανανεδάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα παιδιά. Η εγκυμοσύνη είναι υπέροχη, η γέννα παιχνιδάκι και το μωρό σου θα είναι άγγελος. Όσο για την δουλειά σου; Όλα συνδυάζονται αν το θέλεις. Μια συνωμοσία ροζ πανευτυχίας που ξεσκεπάζεται όταν δυστυχώς είναι πολύ αργά» σημειώνει η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο. Τελικά τι χρειάζονται τα παιδιά; Mια πολυάσχολη εργαζόμενη μαμά ή μια μαμά 24 ώρες παρούσα: O «ποιοτικός χρόνος» ισχύει ή είναι ένας μύθος που παρηγορεί τις μαμάδες του Σαββατοκύριακου; Μια μητέρα χωρίς προσωπική ζωή και ενδιαφέρονται είναι καλή μητέρα και καλό πρότυπο για ένα παιδί που μεγαλώνει; Αυτά και πολλά άλλα απασχολούν τις μαμάδες σε όλον τον κόσμο καθώς παίρνουν το Μετρό για να πάνε στο γραφείο ή ετοιμάζουν το μεσημεριανό. Συνήθως είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσουν. Να μείνουν σπίτι; Θα νιώθουν ότι δεν έχουν ζωή, ότι δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητες και ότι δεν έχουν πετύχει κάτι άλλο, πέρα από το να κάνουν οικογένεια. Να συνεχίζουν την καριέρα τους; Θα ζήσουν μια ζωή μέσα στις ενοχές και το τρέξιμο, ενώ ταυτόχρονα θα έχουν χάσει μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ζωή του παιδιού τους. Ορισμένες φορές η επιλογή γίνεται από μόνη της. Είναι οι περιπτώσεις των γυναικών ο μισθός των οποίων είναι απαραίτητος στην οικογένεια. Είναι αυτές που αν και δεν έχουν δουλειές καριέρας, λείπουν οχτάωρο και ζουν «ένοχες» και κακοπληρωμένες. Και δυστυχώς αυτές είναι και η πλειοψηφία. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, οι χαμηλόμισθες μαμάδες δεν αντέχουν να πληρώνουν τον μισθό της νταντάς με αποτέλεσμα η επιλογή να γίνεται πάλι αυτόματα και οι μαμάδες να μένουν σπίτι. Εκτός και η γιαγιά της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας βάλει το χέρι της και "σώσει" τον οικογενειακό προυπολογισμό κατά 700 ευρώ τον μήνα.

Και σαν να μην αισθάνονταν αρκετά άσχημα, οι εργαζόμενες μαμάδες έχουν να αντιμετωπίσουν και την επέλαση των διάσημων μαμάδων που εμφανίζονται ενθουσιασμένες με τα βλαστάρια τους, αλλά ταυτόχρονα φρέσκιες και καλοχτενισμένες, παραλείποντας να πουν ότι στο σπίτι τις περιμένουν μια στρατιά από νταντάδες, οικονόμους, μαγείρισσες και προσωπικούς γυμναστές. Αν σε αυτές προστεθούν οι μπαμπάδες που δεν βοηθούν στο σπίτι με τα παιδιά και την λάντζα, το κράτος που δεν διευκολύνει με παροχές και οι εργοδότες που δεν έχουν διάθεση να κάνουν πιο ευέλικτα τα ωράρια, οι εργαζόμενες μαμάδες μετατρέπονται εύκολα σε μαμάδες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Και για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι όμως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Το να μεγαλώνεις δυο παιδιά και να κρατάς ένα νοικοκυριό είναι μια δουλειά δύσκολη, που έχει μεγάλες ευθύνες, δεν έχει ωράριο, είναι «κακοπληρωμένη», δεν έχει αναγνώριση και μπορεί να γίνει ανυπόφορη και βαρετή. Λίγα χρόνια πριν οι βρετανικές εφημερίδες γέμισαν με δημοσιεύματα που εκθείαζαν τις «full time» μαμάδες. Η «μόδα» τότε υπαγόρευε πως το να μένεις σπίτι να πλάθεις κουλουράκια και να μεγαλώνεις τα παιδιά ήταν πολύ cool, αλλά και πολύ πιο κοντά στο νόημα της ζωής, από τα εξαντλητικά ωράρια στο γραφείο και από τους γονείς του Σαββατοκύριακου. Οι «κακές γλώσσες» έλεγαν πως αυτό εντάσσονταν στην προσπάθεια της βρετανικής κυβέρνησης να απομακρύνει πολλές γυναίκες από την αγορά εργασίας, ώστε να την αποσυμφορήσει και να εμφανίσει μικρότερους δείκτες ανεργίας. Την ίδια στιγμή οι φεμινίστριες κόντευαν να πάθουν αποπληξία βλέποντας νέες γυναίκες να επιστρέφουν στην ζωή από την οποία οι μανάδες τους προσπάθησαν πολύ για να δραπετεύσουν. Σήμερα στην Βρετανία, το ποσοστό των εργαζόμενων μαμάδων, πλήρους ή μερικής απασχόλησης, με παιδιά κάτω από την ηλικία των 5, είναι 55%, ενώ το 1975 δεν ξεπερνούσαν το 28%. Σύμφωνα με έρευνες το ποσοστό απασχόλησης των μαμάδων μειώνεται όσο αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών τους. Ο ευρωπαικός μέσος όρος των εργαζόμενων μαμάδων με ένα παιδί ανέρχεται περίπου στο 65%, ενώ μειώνεται στο 58% για τις μητέρες με δυο παιδιά και πέφτει ακόμη περισσότερο στο 41% για τις εργαζόμενες μαμάδες με τρία παιδιά. Στόχος της Ευρωπαικής Ένωσης είναι να παρέχει στις μητέρες διευκολύνσεις που θα κάνουν την μητρότητα να μην είναι απαγορευτική για την εργασία, ώστε το ποσοστό των εργαζόμενων μαμάδων να αυξηθεί και να αγγίξει το 70%. Μόνο η Δανία, η Ολλανδία, η Σουηδία και η Μεγάλη Βρετανία έχουν πετύχει μέχρι στιγμής τον στόχο. Στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία το ποσοστό των εργαζόμενων μαμάδων κυμαίνεται μεταξύ 53 και 54% ενώ αξιοσημείωτο είναι πως 8 στις 10 εργαζόμενες μητέρες δηλώνουν ότι θα εγκατέλειπαν την πλήρους απασχόλησης δουλειά τους εάν μπορούσαν. Εδώ στην συζήτηση μπαίνει η δυνατότητα τηλε-εργασίας, που αν και στην χώρα μας δεν είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική παρ’ όλα αυτά σύμφωνα με τον νόμο οι τηλεργαζόμενοι, ως προς τις συνθήκες εργασίας απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα που διασφαλίζονται από την ισχύουσα εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους στον χώρο του εργοδότη. Ταυτόχρονα οι νέες μητέρες έχουν την δυνατότητα να ζητήσουν να απασχοληθούν part time, όμως τόσο αυτό όσο και η δυνατότητα τηλεργασίας είναι δυστυχώς στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη.

Και ενώ οι κυβερνήσεις θέλουν τις μαμάδες στο γραφείο, έρευνα που έγινε στην Αγγλία σε παιδιά μέχρι 18 μηνών απέδειξε πως αυτά που μεγάλωναν με την μαμά στο σπίτι είχαν καλύτερη συναισθηματική ανάπτυξη και περισσότερες κοινωνικές δεξιότητες από αυτά που περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας τους στον παιδικό σταθμό, ανοίγοντας για ακόμη μια φορά την συζήτηση για τις συνέπειες που έχει στα παιδιά η προσπάθεια των μανάδων τους να συνδυάσουν δουλειά και καριέρα. "Γραφείο ή σπίτι;" λοιπόν. Στην πραγματικότητα, απάντηση σε αυτό το δίλημμα δεν υπάρχει. Μετά από μια δύσκολη καθημερινή μέρα μητρότητας στο σπίτι ή στο γραφείο το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο. Βρείτε την θέση που σας ταιριάζει, υποστηρίξτε την και αξιοποιήστε την όσο το δυνατόν καλύτερα Άλλωστε όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και εδώ, πάντα κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις.

Γνωρίστε τις μαμάδες του κόσμου

Ξεφυλλίζουμε το λεύκωμα Mother and Child του Ken Dunkan για να γνωρίσουμε την μητρική αγάπη που δίνει δύναμη, αισιοδοξία και το κίνητρο για να αλλάξει ο κόσμος. Από το Εκουαδόρ και την Σενεγάλη μέχρι την Ινδία και την Μογγολία. Από την Λουκία Λυκίδη

O Κεν Ντάνκαν έγινε διάσημος φωτογραφίζοντας πανοραμικά τοπία της Αυστραλίας αλλά και για το άλμπουμ των Midnight Oil "Diesel and Dust". Ήταν 20 χρόνια πριν όταν έκανε το πρώτο του ταξίδι για λογαριασμό της αυστραλέζικης μη κυβερνητικής οργάνωσης World Vision σε μερικές από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου τότε, στις οποίες η World Vision εφάρμοζε τα διεθνή της project. Σήμερα την περιγράφει σαν την εμπειρία που άλλαξε για πάντα την ζωή του. «Αυτά τα πρώτα ταξίδια στα τριάντα μου με έκαναν να καταλάβω τι σημαίνει παγκόσμια φτώχεια, αλλά και να αλλάξω τον τρόπο που έβλεπα την ζωή μου». Ήταν το 2010, είκοσι χρόνια μετά από το πρώτο του ταξίδι, όταν ο Κεν Ντάνκαν μαζί με τον επικεφαλής της World Vision, Τιμ Κοστέλο επισκέφτηκαν τις παραγκουπόλεις της Ινδίας. Εκεί βλέποντας την δύναμη που επιδείκνυαν οι γυναίκες, ο Ντάνκαν κατάλαβε ότι είχε βρει το θέμα του επόμενου βιβλίου του. Πρωταγωνίστριες σε αυτό θα ήταν οι μητέρες και τα παιδιά τους. Έτσι ταξίδεψε στο Μπαγκλαντές, στην Βολιβία, στο Εκουαδόρ, στην Ινδία, στην Μογγολία, στην Σενεγάλη, τις φωτογράφισε αλλά και μίλησε μαζί τους για την ζωή τους, για την σχέση τους με τα παιδιά τους αλλά και για το πώς τα project της World Vision για την υγεία και για την εκπαίδευση έχουν αλλάξει την ζωή τους. Σε όλα τα project οι ντόπιες ήταν αυτές που δούλεψαν στενά με τα μέλη της οργάνωσης για να εντοπιστούν οι εξειδικευμένες ανάγκες και να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Η Καντιάτου είναι 26 ετών και είναι μια από τις εθελόντριες στο ιατρικό κέντρο ενός σενεγαλέζικου χωριού. Εδώ γεννήθηκε και εδώ έχει ζήσει όλη της την ζωή. Η νεαρή γυναίκα ασχολείται κυρίως με τον προγενετικούς ελέγχους που οργανώνονται για τις εγκύους της περιοχής στο κέντρο αλλά και για τους ελέγχους και την παρακολούθηση των λεχώνων και των νεογνών. «Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τα παιδιά γιατί απολαμβάνω να τα φροντίζω. Επίσης μέσα στα καθήκοντα μου είναι να μιλώ στις γυναίκες της κοινότητας μου για το πόσο σημαντικό είναι να επισκέπτονται το ιατρικό κέντρο στην διάρκεια της εγκυμοσύνης τους αλλά και αργότερα με τα παιδιά τους». Η Καντιάτου ήταν από αυτές που είχε την τύχη να δει τα πράγματα στην κοινότητα της να αλλάζουν. «Παλαιότερα οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους στα σπίτια τους και δεν πήγαιναν ποτέ στο γιατρό για να κάνουν στα μικρά τους εμβόλια, με αποτέλεσμα εκείνα να πεθαίνουν από ασθένειες –απλές για τον ανεπτυγμένο κόσμο- όπως οι μαγουλάδες».

Η πιο σημαντική συμβουλή που δίνει η Καντιάτου στις νέες μητέρες είναι να θηλάζουν τα παιδιά τους λόγω των θρεπτικών συστατικών που περιέχει το μητρικό γάλα ώστε να έχουν ένα γερό και υγιές μωρό». Δεν πάει πολύς καιρός από την εποχή που οι γυναίκες που είχαν ένα άρρωστο μωρό δεν ήξεραν που ν απευθυνθούν. Τώρα το ιατρικό κέντρο έχει όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για να αντιμετωπίσει την πλειοψηφία των περιπτώσεων». «Νιώθω πολύ τυχερή που την έχω. Μου την έδωσε ο θεός και θα την φροντίζω για να γίνει ένας καλός άνθρωπος στο μέλλον» λέει η 19χρονη αδερφή της Καντιάτου κοιτάζοντας το τριών μηνών μωρό της.

Βασικές αρχές υγιεινής

Στην Σενεγάλη ζει και η 17χρονη Μαρί με την 15 μηνών κόρη της, την Αισσάτου. Η Αισσάτου πήρε παραδοσιακά το όνομα της –της το έδωσε ο πατέρας της- από κάποιο πρεσβύτερο μέλος της οικογένειας. Ο επίσης δεκαεφτάχρονος Λασάνα, σύζυγος της Μαρί είναι αγρότης. Το ζευγάρι μένει μαζί την μητέρα του Λασάνα, την 50χρονη Νένε. Από την στιγμή που γεννήθηκε η μικρή Αισάτου υπέφερε από εμετούς και διάρροια και δεν μπορούσε να συγκρατήσει την τροφή. Διαγνώστηκε με υποσιτισμό και η ομάδα της World Vision την παρακολουθεί συνεχώς. «Ανησυχώ πολύ για την υγεία της. Δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον της. Σκέφτομαι μόνο το σήμερα. Κάθε βράδυ την βάζω στο κρεβάτι της και προσεύχομαι να μείνει ζωντανή» λέει η Μαρί. Πιο κει στέκεται η πεθερά της. «Η υγιεινή είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να πλένεις το μωρό πολύ τακτικά ειδικά αν είναι άρρωστο. Και πρέπει ταυτόχρονα να καλύπτεις το μωρό ώστε να είναι προφυλαγμένο».

Σοφία Γενεών

Η Σάμπιο είναι 40 χρονών και έχει δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Την Μαμάντου, τριών ετών και την Ναριάμα σχεδόν δύο. Για να γεννήσει τα παιδιά της η Σάμπιο οδήγησε μέχρι το νοσοκομείο. Για εκείνη το ιατρικό κέντρο ήρθε να λειτουργήσει σαν καταφύγιο, αλλά και σαν συμβουλευτικό κέντρο και να συμπληρώσει –με επιστημονικό τρόπο- αυτό που κάποτε έκανε η γιαγιά της. «Όταν τρώει είναι χαρούμενος. Σχεδόν χορεύει όταν τρώει. Είναι τρομερό. Βλέπει το φαγητό να έρχεται και ξεκινά να χορεύει. Αντίθετα όταν είναι αναστατωμένος ή θυμωμένος τραβάει τα αυτιά του. Τότε τον αγκαλιάζω και του μιλάω. Έτσι ηρεμεί. Για τα παιδιά μου ονειρεύομαι να βρουν μια μέρα δουλειά» λέει η Σάμπια ντροπαλά.

Η Ανίκα από το Μπαγκλαντές

Η Σόνια ζει στο Μπαγκλαντές. Η δέκα μηνών κορούλα της η Ανίκα πάσχει από υποσιτισμό. Η Σόνια μαζί με πολλές άλλες γυναίκες συμμετέχουν στο πρόγραμμα της World Vision που τους μαθαίνει να μαγειρεύουν γεύματα πλούσια σε θρεπτικά στοιχεία, ώστε να μειωθεί ο υποσιτισμός στα παιδιά μέχρι πέντε ετών και στις έγκυες γυναίκες. Η ομάδα της μαγειρικής εξελίχθηκε σε μια ενδιαφέρουσα δραστηριότητα που έφερνε κοντά τις γυναίκες της κοινότητας και τις έκανε να μαγειρεύουν και να τρώνε μαζί. Σε αυτό το πρόγραμμα η Σόνια έμαθε να μαγειρεύει kichuri. Τα μαθήματα είχαν αποτέλεσμα. Μέσα σε έναν μήνα η κόρη της πήρε 900 γραμμάρια και εκείνη απόλαυσε όσο τίποτε άλλο τις μαγειρικές συνευρέσεις με τις άλλες μαμάδες.

Α, β, γ,δ...

Μια αντίστοιχη χαρούμενη παρέα μαζεύεται συχνά πυκνά στην απομονωμένη κοινότητα των Αβοριγίνων στο Τζίγκαλονγκ της Δυτικής Αυστραλίας. Εκεί η World Vision έστησε ένα κέντρο προσχολικής φροντίδας που θα προετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο. Στον πυρήνα αυτού του κέντρου βρίσκονται η ομάδα παιχνιδιού και η εβδομαδιαίες συναντήσεις της. Εκεί οι γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορούν να βρουν καθοδήγηση και απαντήσεις σε τυχόν ερωτήματα τους, ενώ τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι. Όλα γίνονται σε μια αίθουσα γεμάτη παιχνίδια, βιβλία, παζλ και μαρκαδόρους. Στο προαύλιο ο χώρος είναι γεμάτος από τον σχετικό εξοπλισμό και ποδήλατα. Οι δραστηριότητες είναι προσανατολισμένες να ενισχύουν την μάθηση των αισθήσεων, την ανάγνωση, την αναγνώριση των αριθμών αλλά και μαθήματα υγιεινής όπως το πλύσιμο των χεριών.

Η Ηannifer ήταν μια από τις πρώτες μαμάδες που παρακολουθησε το πρόγραμμα με τον γιο της Τζόρνταν. Με τον καιρό εξελίχθηκε σε εθελόντρια ενθαρρύνοντας άλλες μαμάδες να συμμετέχουν αλλά και βοηθώντας στην οργάνωση των δραστηριοτήτων. Αυτό το διάστημα εκπαιδεύεται στην φροντίδα παιδιών προσχολικής αγωγής. «Ελπίδα μας είναι να μπορέσει να δουλέψει το πρόγραμμα αυτό αυτόνομα, ώστε κάποι στιγμη τα άτομα της κοινότητας να το τρέχουν μόνα τους". "Έχω μεγάλη καρδιά και τους χωράει όλους» λέει η Μισέλ που με τις αρερφές της την Μπάρμπαρα και την Λεονί είναι οι στυλοβάτες της κοινότητα τους στην αβορίγινικη κοινότητα Newman.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Marie Claire τον Ιανουάριο του 2014