Tι μου έμαθε η μητρότητα

Με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας τέσσερις γυναίκες μοιράζονται τα μαθήματα ζωής που τους χάρισε η μητρότητα.

Άννα Δάλλα, δημοσιογράφος -συγγραφέας, μητέρα του 12χρονου Θοδωρή και του 9χρονου Αλέξανδρου

H μητρότητα μου έμαθε ότι αν είσαι μάνα δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις να κάνεις ένα ντους και να μην μπει κάποιος στο μπάνιο, που θέλει: Να του δέσεις το κορδόνι, να του πεις ποια είναι η πρωτεύουσα της Γαλλίας, πού είναι το κίτρινο αυτοκινητάκι, να κάνει τσίσα του, να μαλώσεις τον αδερφό του γιατί τον έσπρωξε, να σου πει ότι πεινάει, να βγεις για να μπει αυτός… Αν δεν μπει κάποιος στην τουαλέτα, συνήθως επειδή έχεις κάνει επικούς καυγάδες για να μην ανοίγουν την πόρτα του μπάνιου, επειδή έχεις καταφέρει να κλειδώσεις ή επειδή είναι πια τόσο μεγάλοι που δεν τους «επιτρέπεται» να μπουν στο μπάνιο ενώ είσαι μέσα, τότε σίγουρα κάποιος θα σε ρωτάει κάτι επίμονα από το δωμάτιό του, την ώρα που θα τρέχει το νερό του ντους, και το οποίο θα ακούγεται σαν ζήτημα ζωής και θανάτου αλλά δεν θα είναι, όπως θα αντιληφθείς την ώρα που θα βγεις από το μπάνιο με τις σαπουνάδες και θα σε πληροφορήσει ότι αν αύριο φτιάξεις ψάρι αυτός δεν θα φάει… Αν τα παιδιά σου λείπουν από το σπίτι, θα είσαι σίγουρη ότι άκουσες κάποιον να φωνάζει: «Μαμά…» τουλάχιστον δύο φορές –ενώ πλένεσαι. Βγαίνοντας από το μπάνιο θα χαμογελάσεις συνειδητοποιώντας ότι είσαι μόνη σου και θα σκεφτείς ότι σου έλειψαν.

Ελένη Σκαλκώτου, beauty editor, μητέρα του 11χρονου Γιώργου

Θυμάμαι τη στιγμή που πάνω από ένα test εγκυμοσύνης η καρδιά μου κόντευε να σπάσει μέχρι να δείξει θετικό. Τα πρωτόγνωρα συναισθήματα όταν άκουσα τους χτύπους της καρδιάς του. Τον ενθουσιασμό και την χαρά που είχα καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο άγχος που με κυρίευε για να πάνε όλα καλά και να υγιές. Έχοντας μια εμπειρία παλίνδρομης κύησης οτιδήποτε άλλο πέραν της υγείας μου φαινόταν ουτοπικό. Η αλήθεια είναι πως η μητρότητα είναι μια τρελή κούρσα αλλαγών, όπου η μία φάση διαδέχεται την άλλη ξανά και ξανά. Για κανέναν δεν είναι εύκολες οι αλλαγές, πόσο μάλλον η αίσθηση της απόλυτης ευθύνης. Το συνειδητοποίησα όταν κράτησα για πρώτη φορά τον γιό μου αγκαλιά. Η μητρότητα με έχει αλλάξει σαν άνθρωπο. Είναι ο λόγος που έμαθα να «σαμποτάρω» τον εγωισμό μου και να ανακαλύψω ότι έχω πολύ περισσότερη υπομονή και κατανόηση από όσο νόμιζα. Μια αγάπη άνευ όρων που με διδάσκει καθημερινά τη σημαντικότητα των πιο απλών πραγμάτων όπως τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα γλυκό φιλί και δυο χεράκια που σε αγκαλιάζουν σφιχτά. Νιώθω ευγνώμων και ευχαριστώ τον Θεό γι’αυτό το θείο δώρο που με αξίωσε να αποκτήσω.

Γιώτα Ταχταρά, Vogue Editor, Communications Coordinator at the University of Michigan, μητέρα του 9χρονου Ορφέα και του 6χρονου Λέανδρου

Η μητρότητα μού έμαθε τα όριά μου, αλλά και την σημασία του να τα υπερασπίζομαι. Μου έμαθε να έχω υπομονή και κατανόηση με άλλους γονείς, αλλά και να διακόπτω όποιον προσπαθεί να μου επιβάλλει την άποψή του (και φυσικά δεν εννοώ την παιδίατρο). Τα παιδιά μου με έμαθαν να μην παίρνω τον εαυτό μου πολύ σοβαρά, αλλά και να ξεχωρίζω τι από αυτά που θέλω να τους πω έρχονται από πραγματική φροντίδα ή πολιτισμικό τραύμα γενεών (η έκφραση “τα αγόρια δεν κλαίνε” που αναβοσβήνει στο κεφάλι μου με νέον γιατί μεγάλωσα με αυτή, δεν έχει ξεφύγει ποτέ από τα χείλη μου). Νόμιζα ότι πάντα δούλευα σκληρά, ότι η δουλειά μου με τα ατελείωτα ωράρια και τους κακομαθημένων συναδέλφους που έριχναν tantrum αν κάτι δεν τους άρεσε θα με είχε προετοιμάσει για την μητρότητα. Τίποτα όμως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί καν να σου εξηγήσει την κατακλυσμιαία αλλαγή που θα έρθει στη ζωή σου. Αυτήν την χιονοστιβάδα αγάπης και τρυφερότητας που κάνει κάθε αγωνία να φουσκώνει σαν τεράστιο μπαλόνι (αυτά που θα στολίζεις βραδιάτικα για να τους κάνεις έκπληξη το πρωί των γενεθλίων τους) και σου κόβει την ανάσα με κάθε κακή σκέψη. Και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το πόσο αφιλόξενη είναι η Αθήνα για τις μαμάδες με τα μωρά (ράμπες καλυμμένες από μηχανάκια, ανελκυστήρες του ηλεκτρικού που δεν λειτουργούν, αγενείς που ουρλιάζουν στο δρόμο και τρομάζουν τα μικρά, άσχετοι που σου κάνουν παρατήρηση αν δεν τους φοράς κάλτσες --αλλά δεν βάζουν ένα χεράκι να σηκώσεις το καρότσι πάνω από την τρύπα του πεζοδρομίου). Για μια χώρα παύλα μαύρη τρύπα της πατριαρχίας που μας πρήζουν από μικρές ότι ένας είναι ο Σκοπός μας, φαίνεται να το ξεχνούν όταν τελικά γινόμαστε μάνες και χρειαζόμαστε γονικές άδειες (ξέρεις, για να επιστρέψουν τα πλευρά μας στην θέση τους πριν επιστρέψουμε εμείς στο γραφείο), χώρους για θηλασμό, ασφαλείς και οικονομικά προσβάσιμους παιδικούς σταθμούς και ένα τσικ ευκολίας στην καθημερινότητα των λεηλατημένων δημόσιων χώρων που μας κάνουν να νιώθουμε ότι δίνουμε μάχες για μια απλή βόλτα.

Ο Λέανδρος και ο Ορφέας, αυτά τα δύο υπέροχα παιδιά που με έκαναν μητέρα και κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες τους ακούω να χαχανίζουν δίπλα στο κομοδίνο μου καθώς κάνω ότι κοιμάμαι για να τους δώσω χρόνο να αφήσουν τις κάρτες και τα στραβά βαζάκια από πηλό που φτιάχνουν στο σχολείο ειδικά για την την περίσταση, με έμαθαν ότι υπάρχουν καλοί και κακοί Transformers, ότι η μαγική άμμος κάνει το πάτωμα να γλιστράει σαν πάγος για πατινάζ και ότι είναι πιθανόν ο T-Rex να ήταν καλυμμένος με πούπουλα. Κυρίως όμως με έμαθαν πως όλοι αυτοί που μου έλεγαν συγκαταβατικά “θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις” ήταν εκείνοι που δεν είχαν καταλάβει τίποτα απολύτως.

Μαρία Φολά, ΕΕΑ Grants Advisor Πρεσβεία Νορβηγίας, μητέρα της 11χρονης Μελίνας και του 8χρονου Φίλιππου

Δυο ζευγάρια μάτια με παρατηρούν. Τα αυτάκια τους τεντωμένα σε ό,τι λέω ή σχολιάζω, παρόλο που δείχνουν απασχολημένα με το βιβλίο ή το tablet τους. Κι εκεί που δεν το περιμένω, να τη, πετάγεται εκείνη η λέξη ή το σχόλιο που δεν έπρεπε να είχα εκφράσει, παρουσία τους. Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας και εμείς, η αφετηρία τους. Δεν θα υπήρχαν χωρίς εμάς. Τις συνήθειες που αποκτούν, τις συμπεριφορές που απορρίπτουν, τις αντιγράφουν από εμάς. Όχι επειδή το λέμε, αλλά επειδή το κάνουμε. Κάθε φορά που βάζω τις φωνές, τους μαθαίνω πως για να πάρουν αυτό που θέλουν, πρέπει να φωνάξουν. Κάθε φορά που τους ρωτάω «εσείς τί πιστεύετε;», τους μαθαίνω πως η γνώμη τους έχει αξία. Και κάθε φορά που μου κάνουν μια δύσκολη ερώτηση και δεν απαντάω, τους μαθαίνω να αποφεύγουν την αλήθεια. Όχι, δεν έχω κατακτήσει τη μητρότητα. Είναι διαδρομή καθημερινή, πότε με λιακάδα και πότε με χιονόνερο. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Κάνω λάθη, μετανιώνω, απολογούμαι. Και μετά έρχεται η αγκαλιά, η εμπιστοσύνη, η αποδοχή. Η χαρά του να ζητήσεις συγγνώμη. Και να δείξεις πως κι εκείνα μπορούν να κάνουν λάθος, να το αναγνωρίσουν και να πάνε παρακάτω. Και μαζί τους, κι εμείς.