Ένα πρόβλημα υπογονιμότητας και η οδύσσεια μιας υιοθεσίας. Η Νία Βαρντάλος αποκαλύπτει πως ένα τηλεφώνημα άλλαξε την ζωή της για πάντα. Από την Λουκία Λυκίδη
Πρώτη φορά με φαντάστηκα μητέρα μετά τον γάμο μου με τον Ίαν το 1993. Ήμουν τριάντα χρονών και πριν από αυτό δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου σε αυτόν τον ρόλο. Τελικά η απόκτηση ενός παιδιού αποδείχτηκε ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Περάσαμε πολλά χρόνια προσπαθώντας ξανά και ξανά. Ήταν φρικτή εμπειρία. Δεν εύχομαι σε κανέναν να περάσει από όλη αυτήν την διαδικασία των θεραπειών γονιμότητας αν και ταυτόχρονα νιώθω ευγνώμων γιατί τελικά μέσα από όλο αυτό περνούσε και ο δρόμος που με οδήγησε στην κόρη μου. Τα συναισθήματα ήταν προσμονή και απογοήτευση. Προσμονή και απογοήτευση και ξανά προσμονή και απογοήτευση. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσα να παραμείνω αισιόδοξη αλλά την ίδια στιγμή ένιωθα κουρασμένη και εκνευρισμένη. Ήταν την περίοδο των γυρισμάτων του My Big Fat Greek Wedding. Όταν η ταινία προβλήθηκε και έγινε το μεγάλο μπαμ της επιτυχίας ήμουν φυσικά πολύ ευγνώμων αλλά όλο αυτό δεν μπορούσε να είναι για μένα τόσο συναρπαστικό όσο για τους άλλους. Προσπαθούσα να γίνω μητέρα και για μένα αυτό ήταν πιο σημαντικό. Ήμουν πολύ χαρούμενη για την επιτυχία αλλά κουβαλούσα ένα μυστικό που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν. Μόνο εγώ ο άνδρας μου και οι γονείς μου το ήξεραν. Μου ήταν δυσάρεστο να μιλάω για αυτό. Ακόμη δεν μου αρέσει.
Κάποια στιγμή θέλησα όλες αυτές οι άκαρπες προσπάθειες να πάψουν. Μάθαμε πως υπήρχαν πολλά παιδιά για υιοθεσία στην Κίνα, στην Ελλάδα, στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά έτσι με τον Ίαν αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε να κάνουμε αιτήσεις. Συναντήσαμε πολλούς δικηγόρους και πολλούς φορείς υιοθεσίας. Στα γυρίσματα της ταινίας "My Life in Ruins" που έγιναν στην Ελλάδα και την Ισπανία ήμασταν εν μέσω αυτής της διαδικασίας. Μου είχαν δώσει ένα διεθνές κινητό τηλέφωνο σε περίπτωση που εντόπιζαν κάποιο παιδί σε κάποιο ελληνικό ορφανοτροφείο. Στα γυρίσματα είχα μαζί μου τον φάκελο μας με όλα τα πιστοποιητικά που χρειάζονταν για να είμαι έτοιμη ανά πάσα στιγμή. Τσέκαρα το κινητό μου συνεχώς για μηνύματα. Τίποτα. Τα γυρίσματα τελείωσαν και επιστρέψαμε στην Αμερική.
Λίγους μήνες μετά, ύστερα από συνολικά δέκα χρόνια προσπαθειών να αποκτήσουμε παιδί το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν ένα τρίχρονο κοριτσάκι από την Αμερική. Μπορούσαμε να την συναντήσουμε την επόμενη ημέρα. Μόλις φτάσαμε στο πάρκινγκ την διέκρινα ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Ήταν στην αγκαλιά της κοινωνικής λειτουργού. Γύρισε μας κοίταξε, χαμογέλασε και η πρώτη μου σκέψη ήταν «ω, επιτέλους σε βρήκα». Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο παιδί. Ήρθε αμέσως στην αγκαλιά μας. Περάσαμε την ημέρα μαζί. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να αποχωριστούμε και να περιμένουμε το τηλεφώνημα εκείνο που θα μας έλεγε αν το κράτος μας έκρινε κατάλληλους για την υιοθεσία.
Μετά από μερικές μέρες το τηλέφωνο χτύπησε και ακούσαμε τις λέξεις που τόσο καιρό ονειρευόμασταν. Το άλλο πρωί η μικρή θα ερχόταν για την πρώτη επίσκεψη σπίτι μας. Δεν κλείσαμε μάτι εκείνη την νύχτα. Με τον Ίαν ψάξαμε όλο το σπίτι για ό,τι ροζ μπορούσαμε να βρούμε. Αναζητούσαμε κούκλες, μαρκαδόρους και ό,τι είχαμε φυλαγμένο για τις φορές που τα ανίψια μου ερχόντουσαν να μας επισκεφτούν. Ο,τιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει να νιώσει όμορφα στο σπίτι.
Εκείνο το πρωί τελικά ξημέρωσε. Την πρώτη εκείνη ημέρα δεν έφαγε τίποτα. Ήταν κάτι που σαν Ελληνίδα μάνα δεν μπορούσα να αποδεχτώ. Την ακολουθούσα συνεχώς προσφέροντας της μπισκότα ή ψωμί, οτιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει να φάει λίγο. Ήταν τόσο περίεργη για το σπίτι, για την αυλή, για τα σκυλιά, για τα έπιπλα. Άγγιζε τα πάντα. Δεν μας άφηνε όμως να την αγγίξουμε ή να την φροντίσουμε. Από την πρώτη στιγμή ήταν ένα πολύ ανεξάρτητο παιδί. Το πρώτο βράδυ στο σπίτι δεν κοιμήθηκε στιγμή. Από την στιγμή που ξάπλωσε στο κρεβάτι δεν σταμάτησε να κλαίει. Ότι και αν κάναμε δεν σταματούσε. Ένιωθα τόσο άχρηστη που δεν μπορούσα να την παρηγορήσω. Την επόμενη μέρα ήρθε επιτέλους η γιαγιά.
ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΟΙ ΚΕΦΤΕΔΕΣ
Οι γονείς μου ήταν πολύ τρυφεροί με την κόρη μου. Στην πρώτη συνάντηση τους ο πατέρας μου έκανε δώρο στην μικρή έναν σταυρό. Η μητέρα μου έκανε ό,τι κάθε ελληνίδα γιαγιά. Μπήκε στην κουζίνα και άρχισε να μαγειρεύει. Της έκανε κεφτέδες. Η προσαρμογή ήταν αργή και σταδιακή. Τον πρώτο καιρό είχαμε όλων των ειδών τις μικρές καταστροφές. Την πρώτη εβδομάδα κλειδώθηκε κατά λάθος στο μπάνιο και φωνάξαμε την πυροσβεστική αλλά πριν προλάβουν να έρθουν ο ‘Ιαν κατάφερε να της δώσει οδηγίες και να καταφέρει να βγει.
Αργά και σταδιακά αρχίσαμε να γινόμαστε οικογένεια. Σε αυτό υπήρξαν και κάποιες στιγμές σταθμοί. Το φιλί που μας άφησε να της δώσουμε μια εβδομάδα μετά. Η μέρα που με άφησε να την συνοδεύσω στην τάξη της στο προνήπιο πέντε μήνες αφότου έφτασε στο σπίτι μας. Όλες αυτές τις μικρές στιγμές που ένιωθα πως μου άνοιγε μια πόρτα και με άφηνε να μπω. Έξι μήνες μετά την πρώτη μέρα της συνάντησης μας το δικαστήριο επικύρωσε την υιοθεσία. Την στιγμή που άκουσα τον ήχο της σφραγίδας να αντηχεί στην αίθουσα ένιωσα πως αν και εκείνη την στιγμή γινόμασταν επίσημα οικογένεια ταυτόχρονα ήταν σαν να μην είχε σημασία. Είχαμε γίνει ήδη οικογένεια αρκετό καιρό πριν.
Με τον άνδρα μου συμφωνήσαμε να βαφτιστεί χριστιανή ορθόδοξη, να πηγαίνουμε εκκλησία, και να κάνει μαθήματα ελληνικών. Κάνω και εγώ μαζί της. Για εμάς τους Έλληνες της διασποράς είναι πολύ σημαντικό να κρατάμε την κουλτούρα και τις παραδόσεις μας. Της έχω πει πως μόλις μάθει τόσο καλά ελληνικά ώστε να μπορεί να μπει μόνη σε ένα μαγαζί και να πει «γεια σας, έχετε παγωτό, πόσο κάνει;» θα κάνουμε το πρώτο μας ταξίδι στην Ελλάδα. Την πρώτη Κυριακή που ήμασταν στο σπίτι, την πήγαμε στην εκκλησία. Στο τέλος της λειτουργίας ο παπάς μας ένευσε και πλησιάσαμε μιας διάβασε μια ευχή που ήταν για την υιοθεσία. Λίγο πολύ έλεγε πως κάποιες οικογένειες δημιουργούνται με διαφορετικό από τον συνηθισμένο τρόπο. «Σήμερα γεννήσατε την κόρη σας» είπε και εγώ άρχισα να κλαίω.
ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ
Το πιο σημαντικό πράγμα που μας είπαν στην εκπαίδευση θετών γονιών ήταν να μην αναφερόμαστε ποτέ στην οικογένεια μας σαν να είναι η νέα της ζωή. Έπρεπε να νιώσει πως εκείνη είναι η ίδια και πως η ζωή της είναι μια συνέχεια. Όταν πήραμε το πρώτο της χρυσόψαρο η μικρή ήθελε να το βγάλουμε Nemo. Της είπαμε όμως και πως στο προηγούμενο της σπίτι είχε χρυσόψαρο με το ίδιο όνομα και πως το σωστό θα ήταν να το βγάλουμε Nemo 2. Συμφώνησε.
Κάποια στιγμή η κόρη μου με ρώτησε γιατί ο θεός δεν μου έδωσε μωρό. Νομίζω πως είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχει κάνει. Η πιο αστεία ήταν όταν ένα πρωί που ξύπνησα πρησμένη από το πολύ φαγητό με κοίταξε έκπληκτη και με ρώτησε «Μαμά φοράς καινούργια μύτη;». Όταν άρχισα να σκέφτομαι πως ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο ο άνδρας μου αμέσως με ενθάρρυνε. "Να το κάνεις" μου είπε. Θα βοηθήσει τόσο πολλούς ανθρώπους.
Εγώ φοβόμουν να μιλήσω τόσο ανοιχτά και να εκτεθώ. Όταν το αποφάσισα σκέφτηκα όμως πως επρόκειτο για μια ιστορία που δεν αφορούσε μόνο εμένα αλλά και την κόρη μου. Την ρώτησα λοιπόν αν μου δίνει την άδεια να γράψω μια ιστορία για αυτήν. Γέλασε μου είπε ναι αρκεί να γράψεις για τότε που σου δάγκωσα το δάχτυλο σου, μια ιστορία με τον σκύλο μας και άλλες δυο που δεν θέλω να αποκαλύψω.
Το πράγμα που λατρεύω είναι που κάθε πρωί σηκώνεται πρώτη και έρχεται στο κρεβάτι. Κάθε πρωί με ξυπνάει εκείνη με φιλιά. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό, φαντάζομαι όταν είναι έφηβη δεν θα θέλει πια να το κάνει και θα μου λέει πως μυρίζει η ανάσα μου. Αυτό το κορίτσι πέρασε το κατώφλι του σπιτιού μας και με άφησε να γίνω μαμά της. Τώρα πια συνειδητοποιώ πως όλα συμβαίνουν για έναν λόγο.
Comments