Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας η δημοσιογράφος Πέλλια Βαϊκούζη φέρνει στο νου της γυναίκες πρωταγωνίστριες της επικαιρότητας και της δημόσιας ζωής αλλά και αφανείς καθημερινές ηρωίδες αποκαλύπτοντας τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα.
Θυμάμαι τις γυναίκες εκείνες που το Μάρτη του 2020 στον Έβρο, έραβαν εκατοντάδες μάσκες προστασίας κατά του κορονοϊού.
Και μετά σκέφτομαι τις γυναίκες της Πίνδου, που στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την πρώτη φάση του ελληνοϊταλικού πολέμου, στήριξαν τους Έλληνες στρατιώτες, με την προώθηση πολεμοφοδίων, υγειονομικού υλικού και ρίσκαραν τη ζωή τους για τη μεταφορά των τραυματιών από το μέτωπο προς την ενδοχώρα.
Η σκέψη μου είναι με όλες εκείνες τις Ουκρανές γυναίκες που γεννούν τα παιδιά τους στα καταφύγια, εκείνες που κρατάνε το χέρι των παιδιών τους που δίνουν μάχη με τον καρκίνο, κουλουριασμένα στις πρόχειρα στημένες κλινικές , εκείνες που έμειναν να παρασκευάζουν μολότοφ για να βοηθήσουν στη μάχη κατά της Ρωσίας, εκείνες που έτρεξαν να φύγουν για να σώσουν τα παιδιά τους, εκείνες που έμειναν πίσω με τις ανάπηρες μάνες τους.
Την Ουκρανή δημοσιογράφο του BBC, Όλγα Μαλχέβσκα, που αντίκρισε το κατεστραμένο σπίτι της, πίσω στην πατρίδα, στον αέρα της ενημερωτικής εκπομπής.
Τις περισσότερες από 32.000 γυναίκες στρατιώτες που υπηρετούν στον ουκρανικό στρατό και βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στην πρώτη γραμμή του πυρός στον πόλεμο.
Σκέφτομαι την Καμίλα Βαλιέβα. Το 15άχρονο που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς, στο Πεκίνο και μετά «βρέθηκε ντοπέ». Και την αφήσαν να αγωνιστεί. Και έπεφτε και έκλαιγε και τα παράτησε και βγήκε απ’ τον πάγο.
Σκέφτομαι και την εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, τη Μαρία Ζαχάροβα, που ξέσπασε μιλώντας στους δημοσιογράφους, για τον πόλεμο που έχει ξεκινήσει από το 2014 και τους τόσους αμάχους αδικοχαμένους στην Ανατολική Ουκρανία.
Και την Κάμαλα Χάρις, την Αμερικανίδα, 49η - πολλά υποσχόμενη - Αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, που έρχεται τρίτη στη σειρά ανάμεσα στις 20 πιο ισχυρές γυναίκες στον κόσμο για το 2022.
Μερικές φορές σκέφτομαι ακόμη τη Μισέλ Ομπάμα. Και τον τρόπο που είχε, ως Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, με τους ανθρώπους!
Και τη Μέρκελ. Την πρώτη γυναίκα καγκελάριο της Γερμανίας, που παρά το γεγονός πως δεν βρίσκεται πλέον στην καγκελαρία, προσπαθεί ακόμη να επηρεάσει τη διεθνή πολιτική, ήδη πολύ πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Σκέφτομαι και την Κέιτ Μίντλετον και την Μέγκαν Μάρκλ. Υπάρχουν άνθρωποι που παρά την πανδημία, την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, την ψυχολογική εξαθλίωση των ανθρώπων σε τόσα επίπεδα, και τον πόλεμο και όλα τα παρεπόμενά του, επιμένουν να ασχολούνται με το τι φόρεσε η μια και πως απάντησε η άλλη και για την [υποτιθέμενη] κόντρα ανάμεσα στη μελλοντική βασίλισσα και την Αμερικανίδα πρώην ηθοποιό.
Να σας πω την αλήθεια το μυαλό μου έχει καεί. Έρχομαι και στα δικά μας, εντός συνόρων...
Σκέφτομαι την Ευλαμπία Ρέβη. Την δημοσιογράφο που ξέσπασε σε κλάματα το περασμένο καλοκαίρι, συγκινημένη από τα δάκρια ενός πυρόπληκτου παππού στην Βόρεια Έβοια.
Σκέφτομαι την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Τη δύσκολη δίκη που έπρεπε να υπομείνει για να καταδικαστεί η γυναίκα που προσπάθησε να την δολοφονήσει. Και τη ζωή που παλεύει καθημερινά να χτίσει από τότε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Σκέφτομαι την Ιωάννα Μαλέσκου, την Ελληνίδα παρουσιάστρια που χαρακτήρισαν ως «αρκετά εύθυκτη» και «πολύ επιθετική», και δεν κατάφερε να καλμάρει τον καλεσμένο της.
Την 24χρονη από τη Θεσσαλονίκη. Και την πολύκροτη υπόθεση βιασμού που αναστάτωσε όλη την Ελλάδα και μονoπωλούσε τα ελληνικά μίντια.
Τη μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη αγκαλιά με τη Μάγδα Φύσσα. Τις ελληνίδες μάνες που έγιναν σύμβολα για τον αγώνα που έδωσαν για τη δικαίωση των αδικοχαμένων παιδιών τους.
Σκέφτομαι όλες εκείνες τις γυναίκες, που βγήκαν μπροστά, και έδωσαν την ψυχή τους σε ότι έκαναν και κάνουν.
Κι εκείνες που δεν φαίνονται.
Την κοπέλα που στα 30 κάτι της, δουλεύει νύχτα μέρα στο take away, στη γωνία του ΚΤΕΛ, άβαφη, από τις έξι η ώρα το πρωί, για να μεγαλώσει μόνη της το πεντάχρονο παιδί της και σου φτιάχνει τον πιο ωραίο καπουτσίνο με το χαμόγελο στα χείλη.
Και την 20χρονη που μόλις βγήκε από τη σχολή και κάνει λίγα μεροκάματα σερβιτόρα, μπας και μαζέψει κάτι στην άκρη και καταφέρει να κάνει ένα καλό μεταπτυχιακό.
Μητέρες, κόρες, αδερφές, γιαγιάδες, φίλες, σύντροφοι, σύζυγοι...
Γυναίκες που φωνάζουν για το δίκιο και προσπαθούν να ταράξουν την πατριαρχία.
Γυναίκες που παλεύουν για τη ζωή τους παλεύοντας με αρρώστιες.
Γυναίκες που προσπαθούν να σώσουν το περιβάλλον.
Γυναίκες που διδάσκουν στα παιδιά μας στα σχολεία.
Γυναίκες που θεραπεύουν, και προσπαθούν καθημερινά να σώσουν ζωές.
Γυναίκες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και αφιέρωσαν τη ζωή τους στην οικογένειά τους
Γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μανούλες.
Γυναίκες που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους μετά από ατυχήματα, άγριες καταστάσεις κακοποίησης, βιασμούς, απαγωγές και χίλια δυο άλλα...
Δεν ξέρω που οδεύουν οι σημερινές κοινωνίες. Στα περισσότερα ρεπορτάζ μου ρωτάω τον κόσμο τι νομίζει ότι φταίει. Η απάντηση που παίρνω συχνά πυκνά με στοιχειώνει τα βράδια. «Δεν ξέρω κορίτσι μου. Έχουμε ξεφύγει και οδεύουμε προς το απόλυτο χάος». Ίσως αυτό να συμβαίνει. Τα έχουμε βάλει λίγο πολύ όλα στον αυτόματο. Ό,τι κι αν ακούσουμε, όσο φρικιαστικό κι αν είναι, δεν μας κάνει πια εντύπωση.
Εγώ όμως βλέπω γύρω μου γυναίκες που παλεύουν καθημερινά. Παλεύουν για την οικογένεια τους. Τα παιδιά τους, το γάμο ή τη σχέση τους. Το σπίτι τους, να είναι καθαρό και να έχουν ζεστό υγιεινό φαγητό το μεσημέρι. Την καριέρα τους, την δουλειά τους. Τα προς το ζην. Την ηρεμία τους και την χαρά τους. Παλεύουν για τον εαυτό τους. Για το μυαλό τους. Την εμφάνισή τους. Προσπαθούν να βρουν τα πατήματά τους και να διαχειριστούν το άγχος τους, σε κοινωνίες που αλλάζουν καθημερινά. Προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία ή το μυαλό τους.
Να είναι πηγή δύναμης. Πηγή έμπνευσης. Πηγή αγάπης. Καταφύγιο. Να είναι όλοι οι ρόλοι που πρέπει. Και να είναι και ο εαυτός τους.
Λένε ότι κάθε εποχή έχει τα δύσκολά της.
Σε ετούτους τους ταραγμένους καιρούς που ζούμε σήμερα όμως...
Δύσκολο πράγμα να είσαι Γυναίκα.